Rozdział 70

Lepiej późno, niż później...

Rozdział 70 – Wielki powrót Luny Lovegood.

Pierwszy dzień drugiego semestru przyniósł natłok nowych informacji, ale to, co miało miejsce po śniadaniu i dyrektorskich ogłoszeniach, sprawiło, że cała Wielka Sala zamarła. Minerva dopilnowała, aby wszyscy uczniowie dostali nowe plany lekcji, a potem stanęła za mównicą. Obecni na śniadaniu zamilkli, dając jej dość do głosu.

– Chciałam powitać Was w tym nowym roku kalendarzowym, a także w drugim semestrze nauki. W ciągu minionego półrocza ciężko pracowaliście i mam nadzieję, że przerwa świąteczna pozwoliła Wam zaczerpnąć tchu i zebrać siły. Dla siódmych klas to ostatni rok w Hogwarcie i mam nadzieję, że wszyscy już zdecydowali, z których przedmiotów chcą zdawać OWUTemy, do końca tygodnia należy poinformować o tym swoich wychowawców. – Ron nachylił się do Harry’ego, aby powiedzieć mu coś na ucho, a potem obaj wybuchli śmiechem. Hermiona lekko zmarszczyła nos, bo nie dosłyszała uwagi Ronalda. Odwróciła się w stronę nauczycielskiego stołu. Po wzmiance o OWUTemach zaczęła się denerwować, bo tak naprawdę nie do końca wiedziała, które przedmioty powinna wybrać. Bardzo chciałaby omówić to z Ginevrą, ale po ich ostatniej rozmowie, panna Granger widziała, że rudowłosa starała się jej unikać. Nie mogła się dziwić zachowaniu przyjaciółki, nie po tym, jak oszukała Rona. Zresztą nie tylko Rona. Pomyślała, a potem znów skupiła się na przemowie McGonagall.

– Oprócz zmiany planu lekcji, nastała jeszcze jedna, ważna zmiana. Mam nadzieję, że ciepło powitacie nowych Prefektów Naczelnych – Michela Cornera, podopiecznego profesora Filiusa Flitwicka, oraz Ronalda Weasleya, który… – Hermiona przeniosła wzrok na Rona, który starał się ignorować podejrzliwe spojrzenia i kąśliwe uwagi. Siedział niewzruszony, jakby rekcje innych uczniów w ogóle go nie obchodziły, jednak Granger widziała, jak zaciska szczękę i powstrzymuje się od wybuchu złości. Zdawała sobie sprawę, że dla Gryfonów to wyglądało, jakby Ron wygryzł ją ze stanowiska Prefekt Naczelnej i odebrał odznakę. Prawda jednak była inna, bardziej skompilowana i bezpośrednio związana z Malfoyem. Hermiona wolała milczeć.

McGonagall zakończyła swoją przemowę i usiadła z resztą nauczycieli, a Wielkiej Sali na nowo rozbrzmiały rozmowy podekscytowanych uczniów. Hermiona dokładnie obejrzała swój plan lekcji, stwierdzając, że ma więcej zaległości, niż przypuszczała. W dodatku Michael Corner, który zgodził się pożyczyć dziewczynie notatki, nie uczęszczał na starożytne runy i zielarstwo. Hermiona musiała znaleźć kogoś innego, aby nadrobić materiał z tych przedmiotów. Cicho westchnęła, co nie uszło uwadze Harry’ego. Okularnik na moment odłożył swój budyń i zapytał:

– Wszystko gra? – Hermiona przecząco pokręciła głową. Przed przyjaciółmi nie musiała niczego udawać, choć tak często o tym zapominała.

– Właściwie to nie… – zaczęła, a Ron skupił na niej swój wzrok. Obaj z Harrym nachylili się nad stołem.

– Przez to, co działo się ostatnio mam trochę zaległości, część notatek dostałam od Michaela, ale wciąż nie mam zielarstwa i starożytnych run. Poza tym to masa pracy, nie mam pojęcia, czy…

– Wszyscy wiemy, że bez problemu opanujesz materiał – przerwał jej Ron. Hermiona uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.

– Myślę, że Pansy może pożyczyć ci notatki z zielarstwa i starożytnych run – wtrącił Harry, odszukując wzrokiem swoją dziewczynę.

– Naprawdę? – W oczach Hermiony pojawił się radosne iskierki. Właściwie nie wiedziała, dlaczego od razu nie pomyślała o Parkinson. Od początku roku chodziły razem na zajęcia nowej profesor od Starożytnych Runów. Harry skinął głową i dokończył swój budyń. Kiedy okularnik odstawił pustą miskę, z jego ust padło jedno z ważniejszych pytań:

– A więc jaki mamy plan na drugi semestr? Co zdajemy na OWUTemach? – Ron, Hermiona i Ginny, która dotychczas nie wtrącała się w rozmowę, wbili wzrok w twarz Pottera. Wśród przyjaciół zapadła cisza.

– Cieszę się, że nie tylko ja jeszcze nie wybrałem… – mruknął Ronald, czym rozładował napięcie. Zaraz potem głos zabrała Hermiona:

–Zamierzam przede wszystkim skupić się na nadrobieniu zaległości, do końca tygodnia podejmę decyzję co do OWUTemów. – Harry pokiwał głową.

– Na pewno zdam obronę i to, co będzie potrzebne, aby przejęli mnie do Biura Aurorów. Właściwie chciałem się skupić na Quidditchu, bo ostatnio zaniedbaliśmy treningi a mecz ze Slytherinem już niedługo… Nie zrozumcie mnie źle, oczywiście to nie powinno być teraz najważniejsze, ale to już chyba ostatnie szanse, żeby polatać na miotle. Nie oszukujmy się, coś się kończy.

– Właściwie mógłbym ci pomóc z drużyną – wypalił nagle Ron. Zanim Harry zdążył zapytać, rudzielec już udzielał odpowiedzi: – Wiem, że zrezygnowałem, ale pomogę tylko przy treningach, może dam kilka wskazówek temu nowemu? To przynajmniej odciągnie mnie od ciągłej nauki…

– O dziwo uważam, że to niezły pomysł – powiedziała Hermiona z uśmiechem, czym wywołała niemałe zdziwienie wśród przyjaciół. Nie od dziś było wiadomo, że była sceptycznie nastawiona do Qudditcha.

– Oczywiście dalej chcę być w drużynie, ale zrozumcie, ja i transmutacja bardzo się nie lubimy. Będę musiała nieźle harować, żeby to zdać – wtrąciła się Ginevra, wiedząc, że Harry z pewnością zorganizuje dodatkowe treningi. Potter poprawił okulary i zwrócił się do rudowłosej dziewczyny:

– Nie mogę stracić mojej najlepszej ścigającej, mam nadzieję, że jednak znajdziesz trochę czasu, żeby dokopać Ślizgonom w Quidditacha. – Ginny szeroko się do niego uśmiechnęła.

– Zawsze –odpowiedziała ze śmiechem.

– Czyli plan, jak co roku, ja w bibliotece, wy na boisku – podsumowała z rozbawieniem Hermiona. Harry rozłożył bezradnie ręce.

– Ktoś musi zdobyć ten puchar, szkoda by było odpuścić w tym roku – powiedział okularnik.

Niezobowiązująca rozmowa trwała jeszcze chwilę, a potem wszyscy zaczęli się zbierać na pierwsze w tym roku kalendarzowym lekcje. Wielka Sala powoli pustoszała, ale kiedy szczupła blondynka o długich włosach stanęła w drzwiach wszyscy zamarli. Dosłownie. Każdy poznał te dziwaczne okulary i długi naszyjnik z kolorowych koralików oraz bliżej niezidentyfikowanych przedmiotów. Na ustach dziewczyny błąkał się uśmiech, wzrok miała rozbiegany.

– Spóźniłam się? – padło z ust Luny Lovegood.

*

– … jak wiecie, wasze egzaminy końcowe są niezwykle wymagające. Jednakże można dostrzec w was… potencjał. – Spojrzenie profesora Slughorna zatrzymało się na Harrym, któremu momentalnie zrobiło się ciepło. Potter odkąd tylko zjawił się na zajęciach wysłuchiwał kazań nauczycieli o OWUTemów, kątem oka zerknął na Hermionę. Tak jak podejrzewał, dziewczyna była blada jak ściana. Panna Granger naprawdę to przeżywała, stresując się przedmiotami, na które nawet nie chodziła. Była kłębkiem nerwów, co nie uszło uwadze ani Harry’ego, ani Rona… Ani Malfoya. Slughorn był w połowie kolejnego zdania, gdy ręka Hermiony poszybowała w górę.

– Tak, panno Granger? – zwrócił się do niej starszy czarodziej, marszcząc nos. Kilkoro uczniów spojrzało ciekawie w jej stronę.

– Ja… Chciałam zapytać o esej, o którym wspominał pan na początku lekcji… – Po klasie przeszedł pomruk niezadowolenia, a Blaise posłał dziewczynie oskarżycielskie spojrzenie. Horacy odchrząknął.

– Ach, to… Tak, esej na za tydzień, na półtora rolki pergaminu. Tematem będzie dowolny eliksir leczniczy. To rozdział siódmy w waszych podręcznikach, ale zalecam skorzystać z biblioteki. – Ronald, stojący przy stanowisku obok Hermiony głośno westchnął, ale zapisał to, co powiedział nauczyciel.

Dziś nikt nie mógł się skupić na lekcjach i chociaż sala od eliksirów w lochach  zazwyczaj przygnębiała, to tego poranka uczniowie nie potrafili wysiedzieć na miejscach. Opary, unoszące się w pomieszczeniu, zazwyczaj otępiające, dziś nikomu nie przeszkadzały. Wszyscy mówili tylko o Lunie. Powrót tej charakterystycznej postaci do Hogwartu nie przeszedł bez echa, ale i reakcje były różne. Zabini przywołał w swojej głowie obraz panny Lovegood. Jednak nie zobaczył tej rozmarzonej blondynki z dzisiejszego poranka. Widział tylko brudną postać, skuloną w kłębek, przerażoną i złamaną. Widział Lunę z lochów Malofoy Manor. Zastanawiał się, dlaczego wróciła. Dlaczego teraz.

– Panie Zabini, proponuję jednak skupić się na zajęciach –  zwrócił mu uwagę Horacy Slughorn. Blaise odruchowo przytaknął, ale nie odpowiedział.

Kwadrans później lekcja wciąż trwała i dłużyła się wszystkim niemiłosiernie. W głowie Zabiniego powstał niewinny pomysł na urozmaicenie nudnego wykładu profesora eliksirów. Potrzebował tylko trochę zamieszania... Ukradkowo zerknął w stronę Parkinson, ale dziewczyna skrupulatnie notowała wszystko, co wyszło z ust Slughorna. Brunet westchnął ciężko, zwracając na siebie uwagę Pansy. Posłała mu pytające spojrzenie, żeby po chwili wrócić do notatek.

– Nudno tu – mruknął w jej stronę Blaise. Dziewczyna wyprostowała się jak struna i odłożyła pióro.

–  Blaise, to są lekcje. Zazwyczaj są nudne, nawet nie próbuj wykręcić jakiegoś numeru. Wszyscy chcemy zdać OWUTemy i radzę ci bardziej się tym przejąć.

–  Skończyłaś?  – mruknął niechętnie. Zastanawiał się, gdzie się podziała Pansy, która wolała malować paznokcie niż odrabiać pracę domową. Czasem za nią tęsknił. Urwał spory kawałek pergaminu i zwinął w kulkę, ukradkiem wyjął ciemny proszek w przezroczystej torebeczce. Kupił go wielki temu w sklepie Weasleyów i choć musiał przyznać, dość niechętnie, to naprawdę doceniał ich produkty. Posypał proszkiem zmięty papier, a ten odrobinę się przybrudził. Kątem oka zerknął na Parkinson, ale była pochłonięta robieniem notatek. Slughorn odwrócił się do tablicy, aby zapisać kolejny składnik potrzebny do przygotowania eliksiru, który dziś ważył. Blaise nawet nie wiedział co to za mikstura, chociaż omawiali ją dobre pół godziny. Nauczyciel znów zwrócił się do klasy, a okazja przeszła Ślizgonowi koło nosa. Niezadowolony odchylił się na krześle. Mijały kolejne minuty, a chłopak pożądliwie wpatrywał się w przygotowany pocisk. Postanowił dodać coś od siebie i ukratkiem wymruczał kilka zaklęć. Papierowa kulka zamigotała, uniosła się kilka centymetrów nad blat ławki i znów opadła. Zabini nie mógł się już doczekać! Kiedy nauczyciel znów się odwrócił , Ślizgon jednym machnięciem różdżki błyskawicznie posłał pocisk prosto do gotującego się wywaru.

Chwilę później kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie; wywar zabulgotał, Sluhgorn odwrócił się błyskawicznie w stronę uczniów, kilka oskarżycielskich spojrzeń świdrowało zadowolonego z siebie szatyna, a sekundę później zawartość pokaźnego kociołka eksplodowała, rozbryzgując się po klasie. Maź ochlapała uczniów z pierwszych rzędów i profesora stojącego najbliżej. Z pewnością, gdyby Zabini choć przez moment uważał na lekcji, wiedziałby, że mikstura była silnie żrąca. Niedokończony eliksir  zaczął wypalać dziury w szatach przerażonych uczniów. Horacy błyskawicznie pozbył się swojego okrycia wierzchniego, ale przy zdejmowaniu szaty przez głowę potarł policzek odrobiną żrącej substancji. Momentalnie nabawił się paskudnej, jątrzącej rany.

– Zachowajcie spokój! – uniósł głos profesor – Zdejmijcie szybko brudne szaty, ale uważajcie na kontakt  substancji ze skórą! – Przerażeni uczniowie z pierwszych ławek w pośpiechu pozbywali się szat, zostając w białych koszulach. Nie obyło się bez kilku paskudnych ran i towarzyszących im wrzaskom. Hermiona, która, siedząc w drugiej ławce również dostała paskudnie śmierdzącą mazią, pozbyła się szaty niemal jako pierwsza i zaczęła pomagać szamoczącemu się Ronowi. Rudzielec w panice zahaczył wierzchem dłoni o brudny materiał i aż syknął z bólu. A kiedy wszyscy odrobinę się uspokoili, a profesor zaczął przygotowywać mieszankę przeciw jątrzącym się ranom, Blaise zauważył, że Parkinson od dłuższego czasu mierzyła go oskarżycielskim spojrzeniem.

– No co? – zapytał, a kpiący uśmiech cisnął mu się na usta. Zabini nie widział swojej winy, w końcu nikt nie został poważnie ranny.

– Skończony idiota – wysyczała Pansy, mrużąc gniewnie oczy. Ślizgon wzruszył ramionami. – Co ci strzeliło do tego zakutego łba, Blaise?! Nie jesteś na drugim roku, żeby bawić się w pieprzonego smarkacza z wybuchającymi proszkami w kieszeni! – Chłopak wywrócił oczami.

– Oh, daj spokój, przynajmniej nie jest nudno. – Parkinson wyżej uniosła brew.

– Nie jest „nudno”? Ty tak na poważnie? Zobacz, co zrobiłeś! Myślisz, że cokolwiek zakryje tę bliznę na policzku Abigail albo tę na przedramionach Gregory’ego? To dla ciebie świetny dowcip? Jesteś żałosny.

– Daj spokój, wystarczy tylko… – Chłopak rozejrzał się po klasie i podszedł do ustawionych z boku Sali składników eliksirów. Slughorn zajęty poszkodowanymi nawet nie zauważył Zabiniego majstrującego przy odważnikach. Po chwili Ślizgon ostatni raz uważnie prześledził składniki zdradzieckiej mazi, wypisane na tablicy i zaczął łączyć ze sobą, na oko przypadkowe, składniki.  Kątem oka jego poczynania śledziła Hermiona. W końcu nie wytrzymała i podeszła do Ślizgona. Zajrzała mu przez ramię i zmarszczyła brwi. Nie widziała żadnego schematu w działaniach chłopaka.

– Eee.. Co robisz, Blaise? – zapytała. Szatyn odwrócił się. Pokazał Hermionie zawartość moździerza, w którym zmieszał składniki. Gryfonka pytająco uniosła brew.

– Powinno pomóc na tę żrącą maź – wyjaśnił Blaise.

– Powinno? – z obawą w głosie zapytała dziewczyna. Nie widziała, kto wrzucił pocisk do kociołka, ale była niemalże pewna, że patrzy na sprawcę całej tej tragedii.

– Na pewno im nie zaszkodzi – mruknął Zabini, który nagle poczuł się winny. Opuścił go dobry humor jeszcze sprzed paru chwil. Podszedł do Abigail, której policzek szpeciła brzydka rana. Co prawda Slughorn swoim specyfikiem zatamował rozprzestrzenianie się mazi w głąb skóry, ale był daleki od całkowitego zniwelowania działań substancji.

– Mogę? – zapytał Zabini, pokazując dziewczynie, że chce zobaczyć jej policzek. Abigail zmierzyła go chłodnym spojrzeniem.

– Ty to zrobiłeś – wysyczała, a Ślizgon aż cofnął się o krok.

– Niby skąd ta pewność?

– Tylko ty byłbyś na tyle głupi i niedojrzały, zawsze zachowujesz się jak smarkacz. Wieczny chłopiec. – Abigail prychnęła, widząc minę Blaise’a. – Nic nie mów, po prostu zabierz mi to paskudztwo sprzed nosa. – Dziewczyna miała na myśli klejącą substancję, którą przygotował Zabini.

– Idź do diabła, Abigail – warknął, oddalając się od dziewczyny. Podszedł do Slughorna, oglądającego zranioną rękę Rona. Profesor mruczał jakieś zaklęcia, ale jątrząca rana wcale nie malała. Ślizgon postawił moździerz na ławce, obok rudzielca.

– Proszę mu nasmarować tym rękę – zwrócił się do Slughorna. Horacy uniósł wzrok i napotkał pewne spojrzenie Blaise'a. Profesor z obawą zerknął na białą, kleistą substancję.

– To nie jest dobry moment na eksperymenty, panie Zabini.

– To nie eksperyment. – Ron, który już nie mógł wytrzymać z bólu, zwyczajnie wsadził zranioną dłoń do kleistej substancji i odczuł nieoczekiwaną ulgę. Zdziwienie na jego twarzy, błędnie odczytano jako ból i Slughorn szybko wyjął jego rękę z moździerza. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Rana zaczynała się goić w ekspresowym tempie.

– Jak pan to zrobił, panie Zabini? – zwrócił się do ucznia. Horacy był naprawdę zdziwiony, po pierwsze dlatego, że cały dział o sporządzaniu przeciw-eliksirów jeszcze przed nimi , a po drugie – ponieważ sam na to nie wpadł. Poczuł niemal dumę ze zdolności, którymi wykazał się Blaise. Jego uczeń.

Kwadrans później, wszyscy poszkodowani zostali obdarowani dziwną mazią, sporządzoną przez Zabiniego. Ślizgon nawet nie był pewien, jak udało mu się ją przygotować, kierował się głównie intuicją, choć gdzieś z tyłu głowy świtały mu książki z domowej biblioteki, które kiedyś przeglądał. Ważne, że zadziałało. Gdy wszyscy z powrotem zajęli swoje miejsca, a Slughorn oczyścił klasę z toksycznej mazi, można było kontynuować lekcję.

– A teraz prosimy, osobę odpowiedzialną za ten „wypadek” przed szereg. No już, nie będę prowadził, żadnego dochodzenia. Jesteście dorośli i oczekuję, że tak się będziecie zachowywać. – W sali zapadła cisza, a uczniowie patrzyli się po sobie głupkowato. Pansy świdrowała kolegę z ławki wzrokiem, ale Blaise ani myślał się przyznać. Siedział spokojnie, czekając na rozwój sytuacji. Poczuł się nieswojo, kiedy nawet Malfoy posłał mu znaczące spojrzenie.

– Choć raz mógłbyś się przyznać – warknęła Pansy tuż nad uchem winnego Ślizgona. Blaise wciąż siedział niewzruszony.

– Ach… więc nie ma winnych? Dobrze. W takim razie ujemne punkty otrzymają wszyscy uczniowie. – Fala oburzenia przeszła po Sali. Slughorn powiódł spojrzeniem po swoich podopiecznych. Był zawiedziony ich postawą. Jeśli w wieku niemalże osiemnastu lat nadal nie potrafią wziąć na siebie winy, to co będzie w dorosłym życiu po opuszczeniu szkoły. Pansy dźgnęła Zabiniego palcem między żebra. W głowie chłopaka toczyła się zacięta walka między odpowiedzialnością i ucieczką od niej. Zanim podjął decyzję Slughorn wywołał go na środek. Ślizgon pomyślał, że to koniec. Straci punkty i twarz przed prawdopodobnie jedynym profesorem, który wciąż jeszcze przymykał oczy na jego żarty. Tym razem trochę go poniosło.

– Panie Zabini, chcę nagrodzić pana dodatkowymi punktami. Wykazał się pan, działając szybko i skutecznie w tej kryzysowej sytuacji. Slytherin zdobywa trzydzieści punktów! – W Sali zawrzało. Ucieszeni Ślizgoni wiwatowali, natomiast pozostali uczniowi z niedowierzaniem kręcili głowami. Slughorn uciszył wrzawę gestem dłoni.

– Tak, tak, gratulację Slytherin, ale przyszła pora na tę mniej przyjemną część. Nadal nie ma winnych, więc odejmuję po dwadzieścia punktów wszystkim domom.

– Stop – odezwał się Blaise, który wciąż stał na prawo od profesora. Draco wyprostował się na krześle, a Pansy zbyt mocno docisnęła swoje pióro do pergaminu, tworząc paskudnego kleksa. Nachyliła się, odgarniając włosy za uszy. Czyżby doczekała się dnia, w którym Blaise będzie gotowy ponieść karę za swoje winy? Wymieniła spojrzenia z Malfoyem.

– To ja spowodowałem tę eksplozję – powiedział Zabini, zerkając na Pansy. Slughorn zmarszczył brwi, było widać, że jest wściekły. Niemal się trząsł, ale trwało to tylko kilka sekund.

– Ah tak – odezwał się w końcu profesor. – Rozumiem, że nie traktujesz poważnie ani mnie, ani tych zajęć, a już zupełnie obojętne są dla ciebie wyniki OWTM’ów?! – Atmosfera w Sali zgęstniała. Powietrze nagle zrobiło się ciężkie, przytłaczające i nikt, absolutnie nikt, nie odważył się teraz odezwać. Uczniowie ostatniego roku po raz pierwszy widzieli tak złego Slughorna. Horacy wszystkim kojarzył się raczej z dobrodusznym staruszkiem, a teraz uśmiercał Zabiniego spojrzeniem niczym McGonagall. – Mam nadzieję nie zobaczyć się z panem, panie Zabini przynajmniej do końca tego roku szkolnego. Proszę zabrać swoje rzeczy.

– Te zajęcia są dla mnie ważne, to moje rozszerzenie do OWTM’ów – powiedział Blaise, autentycznie przerażony. Miał nadzieję, że Slughon zmieni jeszcze zdanie, nie mógł sobie pozwolić na stratę tak ważnego przedmiotu. Tylko z eliksirów był dobry, ponadprzeciętnie dobry. – Horacy prychnął.

– Właśnie dał pan klasyczny przykład tego, jak panu zależy, panie Zabini. Proszę zabrać swoje rzeczy, a podręcznik odsprzedać młodszemu rocznikowi. Na nic się panu nie przyda w tym semestrze.

– Nie, panie profesorze, eliskiry to…

– To już nie jest mój problem, Blaise. Proszę cię, abyś wyszedł. – Horacy spojrzał prosto w oczy swojego podopiecznego i choć wiedział, że pożałuje swojej decyzji, nie zamierzał odpuścić. Zabini bez słowa zabrał swoje rzeczy i wyszedł z klasy. Odprowadziły go do drzwi zdziwione spojrzenia całej sali.

Po zakończonych zajęciach przed swoim biurkiem Horacy zobaczył Pansy Parkinson. Wprost nie dowierzał w postępy, które poczyniła dziewczyna przez ostatnie miesiące. Uśmiechnął się do niej życzliwie.

– Panie profesorze… – zaczęła, ściskając mocniej podręcznik. Slughorn przerwał jej, unosząc dłoń:

– Jeśli chodzi o pana Zabiniego to obawiam się, że nic nie mogę zrobić. Twój kolega swoim zachowaniem sam pokazał jak podchodzi do mojego przedmiotu.

– Mu naprawdę zależy i musi pan przyznać, że jest dobry. Proszę dać mu szansę.

– Przemyślę to, panno Parkinson.

– Naprawdę, on tylko…

– Powiedziałem, że przemyślę. – Slughorn wymownie spojrzał na drzwi i Pansy z westchnieniem opuściła duszną klasę.

*

Pansy Parkinson ruszyła na swoje ostatnie lekcje tego dnia. Z Wielkiej Sali do szklarni był kawałek drogi i Ślizgonka przeczuwała, że się spóźni, a wszystko przez Zabiniego, który całą przerwę obiadową pomstował na niesprawiedliwość Slughorna. Pansy nie zdążyła nawet dojeść swojego obiadu.

Weszła na zajęcia profesor Sprout niezauważona i zajęła swoje miejsce obok Astorii. W szklarni oczywiście nie było ławek, więc uczniowie ustawiali się naokoło długiego stołu. Po chwili z zaplecza wyszła Pomona, niosąc dwie, duże donice. Postawiła je na stole, witając wszystkich. Po jej lewej stał Neville, który co jakiś czas rzucał znaczące spojrzenia Daphne Greengrass. Szatynka uśmiechała się pod nosem, od czasu do czasu odwzajemniając spojrzenie. Astoria stojąca obok siostry krzywiła się niemiłosiernie. Pansy zaczęła robić notatki, wyłapując co ważniejsze zdania profesor Sprout i choć wydawało jej się, że o Różycznikach wiedziała już niemal wszystko, to nie przeszkodziło jej w powtórzeniu materiału kolejny raz. Podręcznik do zielarstwa Pansy przeczytała już raz w pierwszym semestrze, toteż było jej trochę łatwiej. Astoria niby przez przypadek wylała atrament na notatki współlokatorki.

– Ups – powiedziała cicho, obdarzając Parkinson bezczelnym spojrzeniem. Ciemnowłosa zdusiła przekleństwo i za pomocą różdżki usunęła rozlany atrament. Astoria widząc to, prychnęła. Niespełna kwadrans później, każdy uczeń dostał swoją, miniaturową Różyczniczkę i do specjalnych fiolek należało zebrać jej pyłek. Pansy jako jedna z pierwszych odłożyła pełną fiolkę na stół. Sięgała po kolejną, a Astoria niby przypadkiem strąciła zebrany pyłek ze stołu. I znów uraczyła Parkinson bezczelnym „Ups”. Parkinson zaklęła pod nosem.

– Dobra, o co ci chodzi? Zachowujesz się jak obrażona drugoklasistka – Pansy zwróciła się do Astorii, ale blondynka udawała, że wcale jej nie słyszy. Dopiero gdy Parkinson chwyciła ją za ramię panna Greengrass zareagowała.

– Zostaw mnie – warknęła, wyrywając się z uścisku. Pansy nie miała ani siły, ani ochoty na znoszenie humorów Astorii i zwyczajnie odpuściła. Liczyła, że blondynce wkrótce przejdzie, jak zawsze. Do końca lekcji ze stoickim spokojem znosiła drobne „wypadki”. Co jakiś czas posyłała pytające spojrzenia Daphne, ale młodsza z sióstr Greengrass milczała.

Po zakończonych zajęciach Parkinson dogoniła Daphne na korytarzu.

– Zajmę ci tylko minutkę – powiedziała szybko, widząc, że Daf zamierza się wykręcić. Młodsza Ślizgonka skinęła głową.

– Dlaczego Astoria się tak zachowuję? Co znowu zrobiłam? – Młodsza z sióstr Greengrass westchnęła, poprawiając włosy, spięte w ciasny kucyk.

– Akurat tego mogłabyś się domyślić… Zrobiło się wokół was dużo szumu, Astoria dopiero niedawno połączyła fakty.

– Nie baw się ze mną, Daphne. Po prostu…

– Muszę już iść, rozgryziesz to sama. Do zobaczenia wieczorem. – Szatynka wyminęła Parkinson z prędkością światła i po chwili zniknęła, skręcając w stronę lochów. Postanowiła być lojalna wobec siostry i jeśli Astoria nie chciała niczego zdradzić, ona też nie zamierzała. Złość starszej Greengrassówny było ostatnim, czego teraz potrzebowała. Powrót Luny Lovegood mógł sporo namieszać, ale też wiele wyjaśnić. Daphne wiedziała, że nie odpuści. Nie po raz drugi.

Harry szybko zbiegł schodami z czwartego piętra prosto na parter, gdzie Pansy już na niego czekała.

– Spóźniony – mruknęła, gdy Harry zamykał jej usta pocałunkiem. Ślizgonka nawet nie zdążyła zarzucić mu rąk na szyję, gdy ktoś za nimi chrząknął. Leniwie oderwała się od swojego chłopaka. Salazarze! Uwielbiała go tak nazywać. Zmarszczyła brwi, widząc przed sobą McGonagall. Harry odruchowo złapał ją za rękę. Minerwa wyglądała na zdenerwowaną

– Następnym razem będę zmuszona odebrać wam punkty. Zbytnie okazywanie uczuć nigdy nie było tolerowane w Hogwarcie. Mam nadzieję, że wyrażam się jasno? – Zmierzyła zakochanych surowym spojrzeniem, a gdy Harry skinął głową, dyrektorka udała się do swojego gabinetu.

– Co ją ugryzło? – zapytała Pottera Pansy, gdy McGonagall zniknęła im z pola widzenia. Gryfon zmierzwił sobie włosy i wzruszył ramionami. Pansy uśmiechnęła się do niego. Potem złapała chłopaka za kark i przyciągając szatyna do siebie, postanowiła kontynuować to, co tak perfidnie im przerwano.

Miała świadomość, że wszyscy się gapią. Gdy oderwali się od siebie, jak na zawołanie ruch na korytarzu wzmógł się. Harry złapał Ślizgonkę za rękę i ruszyli w stronę lochów. Towarzyszyły im szepty i zawistne spojrzenia.

*

Po zakończonych lekcjach i obiedzie w doborowym towarzystwie. Hermiona, nie zdążywszy się przebrać, ruszyła prosto do biblioteki. Może naprawdę spędzała tam za dużo czasu, ale dziewczynie wydawało się, że książki były odpowiedzią na niemal każdy problem. A już na pewno były odpowiedzą, na pytania zadawane przez profesorów.  Zniknęła między regałami, szukając materiałów potrzebnych do napisania eseju, który zadał Slughorn.

– Eliksiry lecznicze – mruczała pod nosem, czytając napisy na grzbietach opasłych tomów. W ostatnim czasie dość dobrze poznała ten dział, a z tyłu głowy wciąż miała eliksir obłędu. W końcu sięgnęła po księgę, omawiającą teorię tworzenia magicznych mikstur, a chwilę później sięgnęła również po dwu tomową „Przeprawę przez morze mikstur” Gregory’ego Nuta. Przeszła jeszcze kawałek i gwałtownie się zatrzymała, poznając znajomą sylwetkę. Draco Malfoy, wertujący stary wolumin stał na końcu działu o eliksirach. Hermiona zamarła, lustrując go uważnie wzrokiem i chyba wyczuł jej świdrujące spojrzenie, bo odwrócił głowę w jej stronę. Malfoy zamknął z trzaskiem przeglądaną książkę, ale jej nie odłożył. Zanim Granger zdążyła się odwrócić i odejść ­­– już stał przy niej.

– Co tu robisz? – zdołała wykrztusić. Draco od dłuższej chwili się jej przyglądał, co wprawiało dziewczynę w zakłopotanie. Ślizgon prychnął, nie dowierzając jaką idiotkę odgrywa przed nim Granger.

– To samo, co ty – powiedział spokojnie, zerkając na stos książek, który trzymała w rękach. Hermiona uniosło pytająco brew i Malfoy westchnął, przestępując z nogi na nogę.

– Próbuję przygotować się do wypracowania z eliksirów? Jakby nie patrzeć, uczę się w tej szkole.

– To tylko kwestia czasu – powiedziała hardo Gryfonka, mocniej ściskając książki. Nie potrafiła z nim normalnie porozmawiać, bo Malfoy nie był jej już obojętny i z każdą kolejną minutą, w której musiała  to ukrywać, czuła się gorzej.

– Ałć  – mruknął blondyn, krzywiąc się. Hermiona sięgnęła po jeszcze jedną książkę, dokładając ją do swojego małego stosu.

– Muszę iść – rzuciła krótko. Draco ruszył zaraz za nią.

– Wezmę od ciebie te książki, idziemy w tym samym kierunku – wytłumaczył, odbierając dziewczynie kilka pozycji. Hermiona skinęła głową. Żadnego sprzeciwu, żadnej reakcji.

Milczenie przerwał Draco dopiero pod drzwiami jej sypialni.

– Mam nadzieję, że nie będziesz marnować czasu. OWTMy są jedyną rzeczą, którą powinnaś się teraz zająć.

– I to zamierzam zrobić – powiedziała, przyciskając książki do piersi. Malfoy prychnął.

– Nie udawaj, widzę, jakie książki zabrałaś z biblioteki. Myślisz, że nie widzę, co robisz?

– A co niby robię? – zapytała z nutą goryczy w głosie.

– Szukasz tego pieprzonego eliksiru! I nawet nie zaprzeczaj, marnujesz czas na jakieś…

– To moja sprawa co robię ze swoim czasem – powiedziała chłodno, otwierając drzwi do swojej sypialni. Postawiła książki na biurko, a potem podeszła do Ślizgona i bez słowa odebrała resztę literatury, którą przyniósł dla niej z biblioteki. Wszedł za nią do pokoju i zamknął drzwi. Skrzyżował ręce na piersiach i obserwując, jak Granger próbuję poukładać książki, zapytał:

– I po co to robisz? Dlaczego ci tak zależy? – Odwróciła się do niego wściekle. Już nie udawała, że jest spokojna i opanowana.

– Bo się przyjaźnimy – wypluła. Draco zaniemówił, widząc tą wściekłość i bezsilność. – Sam powiedziałeś, że jesteśmy przyjaciółmi, powinniśmy sobie pomagać. Jako przyjaciele. – Granger wplotła w tą wypowiedź cały swój jad. Nienawidziła go w tamtej chwili. Nienawidziła siebie. I za całe złoto banku Gringotta nie potrafiła się pogodzić z tym, że przyjaźń najwyraźniej mu wystarczała. Bo ona, całą sobą chciała zdecydowanie czegoś więcej. Była przerażona.

*

*

Wieczorem Ron Weasley i Michael Corner, para nowych prefektów naczelnych, ruszyła na patrol. Umówili się, że Corner sprawdzi niższe piętra, natomiast Weasley zacznie od samej góry. Rudzielec obszedł siódme piętro, pogrążone w ciszy i półmroku. Liczył, że szybko upora się ze swoimi obowiązkami i będzie mógł wrócić do pokoju. Wciąż nie skończył swojego projektu na Obronę przed Czarną Magią, a termin mijał już za dwa dni. To prawda, że nigdy nie był prymusem jak Hermiona, a tym bardziej ulubieńcem jak Harry, ale dostawał przyzwoite stopnie. Właściwie zastanawiał się, które przedmioty powinien zdawać na OWTMach. Aby zostać aurorem musiałby zdać pięć przedmiotów na Powyżej Oczekiwań. Ron nie był pewny, czy go na to stać. Z drugiej strony Ministerstwo zaproponowało tą posadę całej trójce: Harry’emu, Hermionie i właśnie Ronowi. Tylko rudzielec miał wrażenie, że to pójście na łatwiznę… Westchnął, kierując się w stronę schodów.

Mina mu zrzedła, gdy na swojej drodze spotkał młodszą siostrę. W towarzystwie Zabiniego. Ronald nie mógł uwierzyć, że Ginny wciąż rozmawia z tym kretynem, po tym, jak ją potraktował. Rudzielcowi puszczały nerwy, a dłonie same zaciskały w pięści, kiedy widział znienawidzonego Ślizgona. Mimo licznych konfliktów Ron zawsze dbał o młodszą siostrę i choć czasem był nadopiekuńczy robił to dla jej dobra. Tylko Ginny nie była już dzieckiem. Zachowanie Zabiniego wzbudzało w nim odruch wymiotny, bo Ron nie wyobrażał sobie, aby z zazdrości uderzyć kogoś, kogo rzekomo się kochało. Na samą myśl kolacja podeszła mu do gardła.

– Co ty tu robisz, Ginny? Z nim…? – zapytał, gdy tylko zbliżył się do rozmawiającej dwójki. Przez ułamek sekundy zobaczył w oczach siostry strach lub tylko mu się zdawało, bo przecież nie tak łatwo było ją wystraszyć. Chyba, że nie bała się jego… Posłał mordercze spojrzenie Blaise’owi, ale Ślizgon zupełnie go ignorował.

– My tylko… rozmawiamy. Wpadliśmy na siebie przypadkiem – powiedziała Ginevra po chwili. Ron uniósł brew, bo to wcale nie wyglądało na „przypadkiem”.

– Mam nadzieję, że wiesz, w co się pakujesz, Ginny. Z resztą, będziesz tego żałować. Jeszcze ci mało? Po tym, co stało się ostatnio?

– Myślisz, że tego chciałam? Że sama się prosiłam, tak? Otóż nie, Ron. Ale czegokolwiek bym nie zrobiła jest już za późno, rozumiesz? – powiedziała, łamiącym się głosem. Nie mogła uwierzyć, że jej blokady puściły właśnie wtedy. Udawanie weszło jej w nawyk, ale widok zmartwionego Rona… Ginny chciała zniknąć. Dodatkowo czuła jego obecność. Oddech na plecach. Zapach… Blaise’a. Myślała, że zaraz zwymiotuje, kręciło jej się w głowie. Czuła się jak zwierzę w klatce, chciała uciec. Bardzo daleko.

– Rób jak uważasz – powiedział w końcu Ron, błędnie interpretując milczenie siostry. Wyminął Zabiniego, szturchając go ramieniem i ruszył przed siebie. Wiedział, że jeśli Ginny się na coś uprze to nie było takiej siły, która mogłaby zmienić jej zdanie. Jednak był również przekonany, że Zabini na nią nie zasługiwał. Nawet przed „incydentem” z Michaelem Cornerem. Nawet gdyby to się nie stało. Po prostu nigdy. Skończył patrol w grobowym nastroju.

Blaise i Ginevra zostali sami na szóstym piętrze. Gryfonka czuła się nieswojo w jego towarzystwie i bardzo chciała zaszyć się w swojej sypialni na cały wieczór. Zabini zrobił parę kroków w jej stronę, ale zatrzymała go gestem dłoni.

– Bardzo mi się spieszy, Blaise – powiedziała, z trudem panując nad roztrzęsionym głosem. Ślizgon skinął głową.

– Ginny? Mogę o coś zapytać? – Wzruszyła ramionami. – To, co powiedziałaś Ronowi… Czy ty się obwiniasz? Uważasz, że to co się stało…

– Nie powinieneś pytać Blaise. Nie chcę o tym rozmawiać, a już na pewno nie chcę o tym rozmawiać z tobą. – Chłopak skinął głową, poczekał aż Ginny go wyminie, a kiedy jej sylwetka zniknęła za zakrętem, ruszył w swoją stronę. Zastanawiał się jak bardzo to, co zrobił, wpłynęło na Ginevrę. Nie chciał tego, nie chciał jej wtedy uderzyć, ale… Czasem nie potrafił nad sobą zapanować. Z początku go to przerażało, ale wśród popleczników Voldemorta znalazł zapewnienie, że to coś normalnego. Zabini lubił poczuć się silnym. Lubił mieć przewagę. A Ginny Weasley nie była jedyną kobietą, która się o tym przekonała. Na własnej skórze.

***

Wtorkowe lekcje upłynęły pannie Granger szybko i pracowicie. Na transmutacji zrobiła tyle notatek, że podczas lunchu ledwo trzymała widelec w dłoni. W głowie miała niesamowity mętlik, związany z wyborem przedmiotów, zdawanych na OWTMach. Ostatnio też nie sypiała najlepiej, chyba ze stresu, choć męczył ją również stan zdrowia Malfoya, zachowanie Ginny i ogromne zaległości, które zawdzięczała nieobecnościom z pierwszego semestru. Właściwie Hermiona dziwiła się, że jej głowa jeszcze nie wybuchła.

Zaraz po obiedzie ruszyła do dormitorium prefektów. Michael Corner obiecał pożyczyć jej notatki, poza tym liczyła, że zamieni kilka zdań z Ronem, bo nie mieli na to czasu w ciągu dnia. Granger nadal miała wyrzuty sumienia z powodu ich zerwania. Źle się czuła z myślą, że całą odpowiedzialność za to wziął na siebie Ronald, podczas gdy ona była tak beznadziejną dziewczyną!

Nie zastała Rona w dormitorium, ale Micheal miał dla niej kopie swoich notatek z najważniejszych przedmiotów. Gryfonka była przeszczęśliwa, widząc, że zapiski Krukona były dokładnie tak samo szczegółowe jak te, które robiła własnoręcznie.

– Chyba nigdy ci się nie odwdzięczę – powiedziała, dziękując po raz dziesiąty.

– To nic wielkiego, mam nadzieję, że się rozczytasz. – Krukon wyszczerzył się w odpowiedzi. Hermiona uścisnęła go i już miała wychodzić, gdy zatrzymała ją propozycja chłopaka:

– Odprowadzę cię do twojego dormitorium, to koło skrzydła szpitalnego, prawda? Muszę odbębnić rutynowe badanie u Pomfrey, wiesz, po tym incydencie z Zabinim…

– Oh, jasne. – Hermiona zmarszczyła brwi. – Myślałam, że wszystko w porządku. Minęło dość sporo czasu od… od tego. – Michael przytaknął i uśmiechnął się niezręcznie.

– Niektóre rany brzydko się goją. Ale zmieńmy temat!

Draco zmierzał do swojej nowej sypialni, wcale nie uśmiechało mu się mieszkać pod nosem pani Pomfrey, ale nie miał zbyt dużego wyboru. Towarzyszył mu Zabini, dość ponury odkąd Lovegood zjawiła się w zamku. Malfoy zastanawiał się, czy powinien poruszać ten temat, ale doszedł do wniosku, że jeśli Blaise będzie gotowy to sam zacznie rozmowę. Obaj milczeli, idąc pustym korytarzem. Wtedy zza zakrętu wyszła roześmiana Granger w towarzystwie Cornera. Blondyn  mimowolnie się spiął, co nie uszło uwadze Blaise. Ciemnowłosy Ślizgon uśmiechnął się pod nosem.

– Czego się szczerzysz? – warknął Draco. To było jak wyuczona formułka, którą częstował Zabiniego o wiele za często.

– Chyba nie masz się czym martwić – odpowiedział zagadkowo Blaise, widząc w całej sytuacji okazję do zapytania przyjaciela o pocałunek z Granger. Nadal nie był pewny czy owa dwójka naprawdę się obściskiwała, czy od ilości spożytego alkoholu mieszało mu się w głowie.

– Co ty bredzisz? – zapytał, ewidentnie zdenerwowany Malofy.

– Mówię, że nie musisz być zazdrosny o Granger. W końcu to nie z Michaelem się całowała.

 Malfoy prychnął, a jego usta ułożyły się w kpiący uśmiech. Doskonale wiedział, co jego przyjaciel próbował osiągnąć. Nie miałby żadnego problemu z przyznaniem się, ale pamiętał, co usłyszał od Hermiony. Nie było tego pocałunku. Ani żadnego innego”. Grał według jej zasad.

– Oświeć mnie geniuszu, a niby z kim się całowała? – Blaise nie odpowiedział, coraz bardziej skłaniając się w stronę wersji, że jednak się przewidział. Malfoy znów prychnął. Widział, jak Michael odprowadza Gryfonkę pod drzwi jej sypialni, jak ściska ją na do widzenia, jak ona znów się z czegoś śmieje. Nie miał pojęcia dlaczego to wszystko tak bardzo mu przeszkadzało, nigdy nie był typem zazdrośnika.

– Hej, Granger! – zawołał nie myśląc, co robi. Dziewczyna odwróciła się w jego stronę i Malfoy mógł obserwować jak uśmiech schodzi z jej ust. To wcale go nie zniechęciło. Ruszył w jej stronę, ignorując pytające spojrzenie Zabiniego. Michaela również potraktował jak powietrze.

– Jesteś mi dziś potrzebna – zwrócił się do Hermiony. Gryfonka skrzyżowała ręce na piersiach i już miała odpowiedzieć, ale Draco wszedł jej w słowo: – To naprawdę ważne, nie zawracałbym ci głowy, gdybym…

– Dobrze – przerwała mu, rozluźniając napięte mięśnie twarzy.

– Dziękuję ci Michael, na pewno jestem ci winna przysługę i dobre piwo kremowe – zwróciła się do Krukona, ignorując Malfoya. Z wymuszonym uśmiechem pożegnała Cornera, a chwilę potem została na korytarzu z dwójką Ślizgonów.

– Czy to dobry pomysł, żeby zadawać się z Michaelem? – wtrącił Blaise, podchodząc bliżej Hermiony. Dziewczyna zmierzyła go chłodnym spojrzeniem.

– Jeśli ktoś ma tutaj problem z agresją to jedynie ty, Blaise. – Ślizgon cicho się roześmiał.

– Natomiast Corner nie ma problemu, żeby dobierać się do cudzych dziewczyn – skwitował kwaśno, a chwilę później Draco został z Hermioną sam na sam.

– Nie powinnaś go drażnić – powiedział Draco, patrząc ponad głową Grenger, na oddalającego się przyjaciela. Wiedział o pewnych… problemach Zabiniego i choć obaj starali się o nich nie rozmawiać, a nawet zupełnie wyrzucić niektóre wspomnienia z pamięci, coraz częściej temat agresji Blaise’a wracał.

– Czego ode mnie chciałeś? – zapytała Gryfonka, ignorując wcześniejszą uwagę Malfoya.

– Chciałem się upewnić, że jutro aktualne. Skoro dostałaś już notatki to… – Draco mógł obserwować jak Gryfonka marszczy nos. Westchnął zirytowany. – Mieliśmy popołudniu nadrobić zaległości – wyjaśnił, a Hermiona w momencie zrozumiała o czym Ślizgon mówił. Ostatnio w jego towarzystwie była naprawdę rozkojarzona.

– Oczywiście, zaczniemy jeszcze przed obiadem, przyjdę do twojego dormitorium – poinformowała blondyna, uciekając wzrokiem, a potem jak najszybciej zniknęła w swojej sypialni.