Rozdział 66

Wiem, że długo czekaliście na ten rozdział (o ile ktoś czekał...), chciałam tylko zapewnić, że na pewno dokończę "Dom Salazara", bo nienawidzę rozkopanych historii, porzuconych w otchłani internetu. Wysyłaliście sporo wiadomości, za które serdecznie dziękuję, jednocześnie przepraszam, że na żadną nie odpowiedziałam. Po prostu do niedawna jeszcze nawet nie wiedziałam, czy opublikuję tutaj choćby jeden rozdział, nie chciałam dawać Wam złudnych nadziei w komentarzach. 

A teraz, serdecznie zapraszam na rozdział 66, który nie zostałby nigdy opublikowany, gdyby nie: 
Kate Avicii, Maskarad, Mary i kilku przesympatycznych Anonimów. Ten rozdział to wasza zasługa.

~Pani M. 

Rozdział 66 – Pełna chata.

Dochodziła dwunasta w południe a grupka nastolatków, skupiona wokół stołu do kawy zawzięcie dyskutowała. Nie wiedzieli, gdzie powinni spędzić ostatnie dni przerwy świątecznej. Ani Blaise, ani Pansy nie mieli gdzie się podziać, Draco również nie wyobrażał sobie powrotu do Malfoy Manor. Nie, gdy w komnacie obok miał spać Lucjusz. Harry mógłby wrócić z Weasleyami do Nory, ale nie chciał zostawić Pansy. Nie teraz, gdy w końcu zaczęło im się układać. Hermiona wydawała się nieobecna, jakby jej myśli zajmowało coś zupełnie innego. Szatynka cały czas rozmyślała o procesie, który ją czekał. Za dwa dni znów miała stanąć przed Wizengamtem. Wszystko miało się w końcu wyjaśnić.  Jeśli tylko Lucjusz wycofa oskarżenia. Gdy pomyślała o ojcu Malfoya, przebiegł ją nieprzyjemny dreszcz. Zerknęła przelotnie na blondyna, żeby odkryć, że Ślizgon również się jej przygląda. Uniosła pytająco brew, na co on tylko wzruszył ramionami i skierował wzrok na Pansy, która tłumaczyła coś pozostałym.

– Byliśmy w Hogwarcie, ale nas nie przyjęli. Filch powiedział…

– Ale nie rozmawialiście z McGonagall – upierał się Harry.

– Więc co? Co mamy robić? – zapytał Blaise, nie spuszczając wzroku z Ginny. Dziewczyna od rana czuła na sobie jego spojrzenie i właśnie dlatego siedziała jak na szpilkach.

– Napiszmy do McGonagall, myślę, że nie będzie miała problemu z naszym powrotem do zamku – powiedział Harry, a potem chwycił rękę Parkinson, która siedziała obok niego na kanapie.

– Chwila, zaraz! Powiedziałeś „naszym powrotem”? – upewnił się Ronald. Okularnik skinął głową.

– Nie wracasz z nami do Nory? – Ginny zmarszczyła brwi, na chwilę zapominając o natarczywym spojrzeniu Zabiniego. Potter poczuł się niezręcznie. Nie chciał zostawiać przyjaciół.

– Myślałem… – Ron mu przerwał, kręcąc głową.

– Nie musisz się nam tłumaczyć – powiedział rudzielec, uśmiechając się pokrzepiająco. Rozumiał, jak ważna stała się dla Harry’ego ciemnowłosa Ślizgonka. Ron nie był ślepy, widział, jak jego przyjaciel przeżywał to wszystko. Teraz w końcu był szczęśliwy, więc i rudzielec odetchnął z ulgą.

– A może wszyscy wrócimy do Hogwartu? – wypaliła nagle Pansy. Sześć par oczu obserwowało ją z zainteresowaniem.

– Jak rozumiem, Hermiona za dwa dni o tej porze również będzie mogła wrócić do szkoły? – podjęła wątek ciemnowłosa Ślizgonka. Draco skinął, potwierdzając jej słowa.

– Wróćmy do zamku, na ten niecały tydzień wolnego. Możemy nawet zorganizować jakąś imprezę w sylwestra albo…

– Chyba twój plan nie przewidział jednej rzeczy, Pansy – wtrącił Blaise, zerkając niepewnie na blondyna.  – Draco już nie jest uczniem Hogwartu.

*

Minerwa McGonagall siedziała właśnie przy filiżance herbaty z Pomoną Sprout i  Filiusem Flitwickiem. Czekali jeszcze na nauczyciela eliksirów – Horacy’ego. Dzisiejsze spotkanie było niezobowiązujące, a dyrektorka nie chciała poruszać spraw związanych z pracą. Filius właśnie opowiadał jakąś anegdotkę z lekcji, kiedy w drzwiach gabinetu stanął Slughorn. Przeprosił za spóźnienie i dosiadł się do okrągłego stolika.

– Czekaliśmy na ciebie – przyznała Pomona, częstując się maślanym ciasteczkiem, podanym do herbaty.

– Tak? – Pani Sprout pośpiesznie skinęła głową, a potem wymieniła z Filiusem porozumiewawcze spojrzenia. Nauczyciel zaklęć odchrząknął i przejął inicjatywę:

– Chcieliśmy z Pomoną wiedzieć, czy to prawda? Czy… – niski czarodziej nerwowo podrapał się po nieogolonym policzku.

– No wyduś to wreszcie – syknęła Pomona. Filuis znów odchrząknął.  

– O czym wy mówicie? – zapytała naraz Minerwa.

– Czy to prawda, że młody Malfoy jednak ukończy szkołę? – zapytała w końcu profesor Sprout. McGonagll i Slughorn wymienili porozumiewawcze spojrzenia, ale zanim którekolwiek odpowiedziało, przyleciała poczta.

Dyrektorka wstała ze swojego miejsca i podeszła do okna, sporych rozmiarów puchacz siedział na parapecie, a w dziobie trzymał aż dwie koperty. Starsza kobieta odebrała listy, a napoiwszy sowę, wypuściła zwierzątko na wolność.

– O wilku mowa – mruknęła McGonagall, odczytując nazwisko nadawcy listu.

– Co masz na myśli, Minerwo? – ożywiła się profesor Sprout.

– Jeden z listów przysłał Draco Malfoy.

– Kto jest nadawcą drugiego? – zapytał Slughorn, słodząc herbatę.

– Harry Potter.

Na twarzy McGonagall pojawił się cień uśmiechu, gdy otworzyła pierwszy list.  Draco deklarował, że od drugiego semestru wróci do szkoły. Przysłał również potrzebne papiery i zaświadczenie z św. Munga. Magomedycy zajmujący się jego przypadkiem prosili o osobne dormitorium dla chłopaka, ale McGonagall wiedziała, że to nie będzie problem. Uzasadniono to faktem, że ataki Malfoya nadal występowały losowo i nie dało się ich przewidzieć, co mogło stanowić zagrożenie dla innych uczniów.  

– Cóż, najwidoczniej będę musiała poprosić skrzaty o przygotowanie sypialni w pobliżu Skrzydła Szpitalnego. – Pozostali nauczyciele z niemym pytaniem na ustach spojrzeli na McGonagall. Kobieta złożyła swoje okulary i odłożyła je na biurko.

– Młody Malfoy naprawdę wraca do Hogwartu.

*

Harry i Pansy siedzieli w salonie panny Granger. Chłopak położył głowę na kolanach dziewczyny, a ta bawiła się jego, wiecznie za długimi, włosami. Teraz dokładnie mogła obejrzeć  bliznę w kształcie błyskawicy, która w wielu czarodziejach wzbudzała ciekawość. Harry oczy miał zamknięte. Oboje czekali na odpowiedź McGonagall, choć Potter przekonywał wszystkich wokół, że to tylko formalność. Nie miał wątpliwości, że dyrektorka pozwoli im wrócić do szkoły przed końcem przerwy świątecznej.

– Boli cię czasem? – Głos Parkinson wyrwał go z rozmyślań. Zmarszczył czoło, ale nie otworzył oczu.

– Co takiego?  – zapytał.

– No wiesz, blizna…

– Już nie – zapewnił chłopak, otwierając oczy. Podparł się na łokciu, a potem podciągnął w górę, żeby pocałować Pansy. Ślizgonka jednak przerwała pocałunek.

– Już nie? – zapytała, nie dając się rozproszyć. Harry usiadł obok niej i poprawił okulary.

– Odkąd Voldemort zginął – uściślił, łącząc swoją dłoń z dłonią Ślizgonki. Dziewczyna chwilę przyglądała się jego twarzy, a potem nachyliła, żeby złączyć ich wargi. Pocałunek był powolny, niemal leniwy. Właśnie taką scenę ujrzał Malfoy, wchodząc do salonu. Wywrócił oczami, widząc swoją przyjaciółkę w objęciach Pottera. Nie zdążył nic powiedzieć, bo zaraz za nim w salonie pojawił się Zabini.

–Chyba zwymiotuję – skomentował całą scenę, a potem, jak gdyby nigdy nic, rozłożył się w fotelu naprzeciw całującej się pary. Harry i Pansy, udając, że nie słyszeli komentarza Blaise’a, pogłębili pocałunek. Draco i Zabini krzywili się niemiłosiernie, ale szczęśliwa para postanowiła nic sobie z tego nie robić. W końcu oderwali się od siebie, co dwójka Ślizgonów skomentowała dobitnym:

– Nareszcie! – Pansy tylko parsknęła śmiechem, nie puszczając ręki Harry’ego.

– Odpisali na listy! – krzyknęła z kuchni Hermiona. Draco pierwszy zerwał się z miejsca. Harry też zaczął się podnosić, ale Blaise zatrzymał go gestem dłoni.

– Dajmy im chwilę – powiedział z figlarnym uśmieszkiem. Potter wyżej uniósł brwi, ale nic nie powiedział i posłusznie usiadł z powrotem.

Malfoy podszedł do Hermiony, która wręczyła mu listy. Chłopak odłożył na blat ten zaadresowany do Pottera. Już miał rozerwał kopertę, ale się zawahał. Zerknął na Gryfonkę, która obserwowała go, opierając się o blat. Draco doszedł do wniosku, że wygląda dziś naprawdę dobrze. Lubił, gdy rozpuszczała włosy i nie malowała rzęs.

– No otwórz go – usłyszał jej głos i wtedy zdał sobie sprawę, że się gapi. Spuścił wzrok na kopertę, którą trzymał w rękach. Otworzył ją, a przeczytawszy pierwsze kilka linijek tekstu, odetchnął z ulgą. Zerknął na dziewczynę, która najwyraźniej czekała, aż coś powie. Smutno pokręcił głową.

– Przykro mi Granger – zaczął. Gryfonka naraz posmutniała, ale zanim zdążyła powiedzieć, że mogą się odwołać od tej decyzji i, że powinni go przyjąć z powrotem, a McGonagall postąpiła niewłaściwie, Malfoy dodał:

– Będziesz się ze mną męczyć w szkole od drugiego semestru. – Szatynka udała oburzenie, ale zaraz podeszła do Draco i objęła jego szyję.

– Cieszę się – powiedziała cicho. Blondyn nie zdążył położyć rąk na jej plecach, gdy do kuchni wszedł Ron. Gryfon odchrząknął, a Hermiona odskoczyła od Malfoya jak oparzona. Zmieszała się, a na jej policzkach pojawiły się czerwone rumieńce. Nastała niezręczna cisza.

– Harry mówi, że przyszły listy i… – w kuchni pojawiła się Ginny i urwała w pół słowa. Miała wrażenie, że przerwała coś ważnego. Zerknęła przez ramię w stronę salonu, gdzie nadal siedział Zabini, Harry i Parkinson. Pytające spojrzenie przeniosła na Hermionę, ale ta po prostu podała jej list.

– Ten jest do Harry’ego – wyjaśniła. Rudowłosa chwyciła kopertę i już jej nie było.

– Ron idziesz? – krzyknęła z salonu. Gryfon odwrócił się na pięcie i wyszedł z pomieszczenia. Nie mógł spojrzeć Hermionie w oczy. Czuł, że dziewczyna nie mówiła mu całej prawdy, ale jak mógł tego wymagać? Ostatecznie już nic ich nie łączyło. Poza przyjaźnią. Dodał zaraz w myślach. Mimo burzliwego związku i kłamstw, którymi wzajemnie się karmili Gryfonka była dla niego ważna. Wiedział, że zawsze będzie.

– Możemy wrócić do szkoły nawet dzisiaj – powiedział Harry, czym wyrwał Rona z rozmyślań.

–Dziś? – zdziwiła się Ginevra, podchodząc bliżej okularnika. Zerknęła na list, z którego treści jasno wynikało, że McGonagall chętnie przyjmie do Hogwartu całą piątkę.

– Nie ma tu słowa o Draco i Hermionie – zauważyła rudowłosa, a po jej uwadze zapanowała grobowa cisza. Zabini odchrząknął, zerkając w stronę przejścia do kuchni, gdzie znajdowała się wspomniana dwójka.  

– Ginny, oni chyba nie… – Blaise urwał w pół słowa, gdy Hermiona weszła do salonu.

– Jakie decyzje? – zapytała wesoło, ale widząc nieciekawe miny zgromadzonych w salonie, ściągnęła brwi.

– O co chodzi? – zapytała powoli, wlepiając wzrok w Harry’ego. Draco niepostrzeżenie wślizgnął się do salonu.

– Czy wy… to jest ty i Malofy wracacie do Hogwartu? – zapytał Ron, kiedy pozostali uparcie milczeli. Jako jedyny zdobył się na odwagę, aby zadać to pytanie. Nagle wzrok wszystkich skupił się na rudowłosym Gryfonie. Zanim Hermiona zdążyła zebrać myśli, odpowiedział mu Draco:

– Mogę wrócić do zamku od drugiego semestru, jeśli chodzi o Hermionę, wróci do was za dwa dni.

– Dlaczego za dwa dni? – zapytał Harry, marszcząc brwi.

– Bo za dwa dni jest proces – powiedziała cicho panna Grenger, choć odpowiadała Harry’emu, wzrok miała skupiony na blondwłosym Ślizgonie. – I nie mam gwarancji, że Malfoy wycofa oskarżenie. – Gdy to powiedziała, mordercze spojrzenia Harry’ego i Ginny dosięgnęły arystokraty.

– Ty wniosłeś oskarżenie? – warknął Potter, chcąc wstać z kanapy. Powstrzymały go ręce Pansy.

– Mój ojciec, kretynie – warknął Draco. – Chyba nie myślisz, że po tym, co dla mnie zrobiła, chciałbym ją zamknąć w Azkabanie? – Zapanowała cisza.

– Tak myślałem – mruknął Draco, kierując się w stronę schodów. Odprowadziły go wymowne spojrzenia rodzeństwa Weasleyów.

– Musicie mu wybaczyć, przez tę sprawę jest dość… – Hermiona zerknęła przez ramię na blondyna wchodzącego po schodach – drażliwy – dodała i uśmiechnęła się niezręcznie.

– Nie musisz go przed nami tłumaczyć, wiemy, jaki jest – powiedziała Pansy.

– Właściwie jestem zdziwiony, że tak pokojowo zareagował… – Blaise udał zamyślenie.

– JA TO WSZYSTKO SŁYSZĘ, IDIOCI! – Dobiegł ich krzyk, gdzieś z piętra. Pansy parsknęła śmiechem.

– Więc dołączysz do nas za dwa dni? – upewnił się Ron, wstając z fotela. Hermiona skinęła głową.

– Dobrze, zacznę się pakować. – Po jego słowach Harry poderwał się z kanapy.

– Co ty wygadujesz? – zapytał okularnik.

– Skoro możemy nawet dziś wrócić do Hogwartu, to dlaczego mamy zwlekać?

– Chcesz zostawić tu Hermionę samą? – wtrąciła się Ginny, a w jej głosie można było wyłapać niedowierzanie. Nie wyobrażała sobie zostawić przyjaciółki, która niebawem miała stanąć przed Wizengamotem.

– Myślę, że nie będzie sama, prawda Herm? – Ron zwrócił się bezpośrednio do Gryfonki, patrząc w jej brązowe oczy. Domyślił się? Zadała sobie pytanie panna Granger. Wiedziała, że Ron zasługiwał na prawdę, ale nie potrafiła spojrzeć mu w twarz i przyznać, że czuje coś do Malfoya. Nie potrafiła się przyznać nawet przed samą sobą. Spuściła głowę.

– Ron ma rację, Ginny. Myślę, że lepiej będzie, gdy wrócicie do zamku. Spotkamy się za dwa dni. – Uśmiechnęła się do przyjaciół pokrzepiająco.

– Salazarze, czy wy zawsze tyle gadacie? – zapytał Zabini, wywracając oczami. – Idę zabrać walizki, aportujemy się za kwadrans, na spóźnialskich nie czekamy. – Wymownie spojrzał na Ginny, która zmrużyła gniewnie oczy.

– Twój plan nie przewidział jednej, drobnej luki – zaczęła rudowłosa nastolatka.

– A mianowicie?

– Wszystkie moje rzeczy, jak również rzeczy Harry’ego i Rona są w Norze.

– Czyli co? – Zabini nie widział żadnego problemu, nie rozumiał, o jakiej norze mówiła Gryfonka, ale nie chciał się ośmieszyć, więc nie zadawał głupich pytań.

– Czyli – kontynuowała z wyższością Ginny – mama ucieszy się z dwójki dodatkowych gości na obiedzie…

– Dwójki?! – wyrwało się Pansy. Przerażona Ślizgonka szukała wsparcia u swojego chłopaka, jednak Harry śmiał się z jej miny. Godryku! Pomyślał Ron, wyobrażając sobie Zabiniego i Pansy siedzących przy obiedzie z rodziną Weasleyów.

– Będzie się działo – mruknął rudowłosy Gryfon, wstając z fotela w salonie.

*

Astoria i Daphnie Greengrass nie były perfekcyjnym rodzeństwem. Choć młodsza z nich, zawsze starała się dopasować i ugodowo zażegnać wszystkie spory. Jednak  tym razem coś, czego dopuściła się Astoria, nie mogło pozostać przemilczane. Już podczas świątecznego obiadu blondynka zauważyła, że młodsza siostra trzyma ją na dystans i nie podejmuje rozmowy. Gdy tylko wstały od stołu, Daphnie postanowiła zaszyć się w swoim pokoju, zupełnie ignorując blondynkę, która zaproponowała herbatę. Takie zachowanie naprawdę wpieniło starszą z sióstr i zostawiając gotującą się w czajniku wodę na piecu, ruszyła po schodach za Daf.

– Coś się stało, kochanie? – zapytała pani Greengrass. Zauważyła dziwne napięcie, panujące między jej córkami.

– Nie, nie. Idę porozmawiać z Daphnie – rzuciła Astoria, wspinając się po schodach. Starsza kobieta westchnęła, ale nic nie powiedziała. Miała tylko nadzieję, że to nie skończy się kolejną kłótnią.

Astoria zapukała w drzwi pokoju młodszej siostry. Ich sypialnie mieściły się na pierwszy piętrze w dużym domu z ogrodem. Budynku nie można było nazwać rezydencją, jednak siostry Greengrass żyły bardzo wygodnie. Dom posiadał balkon, taras, a nawet basen, z którego Astoria uwielbiała korzystać w lecie, dbając o swoją opaleniznę.

Zanim Daphnie zdążyła odpowiedzieć, jej starsza siostra już stała w progu.

– Czego chcesz? – zapytała ciemnowłosa dziewczyna, siadając po turecku na swoim dużym łóżku. Mebel stał pod oknem, dokładnie naprzeciwko dużej, niedomykającej się szafy i biurka, które służyło Daphnie za toaletkę. Ślizgonka zabierała się za malowanie paznokci u nóg, kiedy w drzwiach pojawiła się Astoria.

– Możemy pogadać?

– Właśnie rozmawiamy – rzuciła sucho szatynka, zakręcając bordowy lakier do paznokci i odstawiając go na szafeczkę przy łóżku. Astoria zamknęła za sobą drzwi i usiadła na krześle przy biurku.

– Co się dzieje, dlaczego się tak zachowujesz? I od razu mówię, nie będę się domyślać! – Blondynka skrzyżowała ręce na piersiach. Nie lubiła kłócić się z Daf i właściwie prawie nigdy tego nie robiły, bo młodsza dziewczyna zazwyczaj podporządkowywała się starszej.

– Dlaczego pisałaś te lisy do Neville’a? Nakłamałaś mu i przez to się rozstaliśmy. Miałam dwa miesiące wyjęte z życia i to wszystko przez ciebie.

– O Salazarze, wracasz do sprawy sprzed pół roku? Naprawdę Daf, na siłę szukasz ze mną zwady…

– Wcześniej nie wiedziałam, że to ty…

– Długo ci zajęło, nie ma co – rzuciła z przekąsem Astoria, co wcale nie udobruchało Daphnie.

– Powiedz tylko, na co ci było to wszystko? – Blondynka westchnęła.

– Myślałam, że spotykasz się z Potterem.

– Że jak? – Daf parsknęła śmiechem.

– A dobrze wiesz, że on mi się podoba. Myślałam, że robisz mi na złość, nigdy bym cię nie podejrzewała o Longbottoma…  – Szatynka wywróciła oczami i nic na to nie powiedziała. Właściwie nie była specjalnie zła na siostrę, w końcu pogodziła się z Nevillem przed świętami, ale gdyby  jej starsza siostra nie wtrącała się w jej życie, nie musieliby się godzić.

– Możemy puścić to w niepamięć? – zapytała Astoria z nadzieją w głosie. Liczyła, że zamkną temat tych nieszczęsnych listów raz na zawsze. Daphnie skinęła głową.

– Ale do końca roku mogę pożyczać twoje ciuchy bez pytania! – Daphnie postawiła warunek.

– Stoi! – Siostry Greengrass podały sobie ręce na zgodę.

*

Ginny Weasley wpadła do Nory bez pukania, zdejmując w pośpiechu buty. Molly wyszła z kuchni, poruszona hałasem. Ponad jej ramieniem wystawała głowa pana Weasleya.

– Co tu robisz, kochanie? Myślałam, że jesteście u Hermiony – powiedziała Molly, marszcząc brwi. Nastolatka przytuliła starszą kobietę i ucałowała ojca w policzek.

– Przyszliśmy po swoje rzeczy. Plany się trochę zmieniły i spędzimy resztę przerwy w Hogwarcie. Nie macie nic przeciwko, prawda? – mówiąc to, była w połowie drogi na pół piętro.

– Kochanie, jacy my? Przyjechałaś z Ronem? Zostaniecie na obiedzie? – Molly podeszła do drzwi wejściowych. Kiedy je otworzyła, nie mogła uwierzyć własnym oczom. W progu oprócz Rona i Harry’ego zastała dwójkę Ślizgonów. Poznała ich po szalikach w charakterystycznych barwach. Zerknęła przez ramię i zawołała córkę, która starała się przemknąć do kuchni.

– Ginny, chcesz mi to wyjaśnić?! – Nastolatka zamarła w pół kroku, słysząc głos Molly. Westchnęła ciężko i podeszła do drzwi.

– A więc mamo, to jest Pansy i Blaise. – Pansy wyciągnęła rękę, a starsza kobieta niepewnie ją uścisnęła. Zabini, chcąc się popisać, ucałował wierzch dłoni Molly, na co Ginny z zażenowaniem odwróciła wzrok.

– Wejdźcie do środka – wydukała pani domu, nadal będąc w niemałym szoku.

Kwadrans później Pansy i Blaise siedzieli w kuchni, a pan Weasley próbował podjąć jaką rozmowę. Dla obu stron było to dość niezręczne i wszyscy wyczekiwali momentu, w którym Ginny, Ron i Harry zejdą na dół, mówiąc, że są gotowi do drogi. Molly zaparzyła herbaty i usiadła przy stole obok męża. Zapanowała niezręczna cisza, na szczęście zaraz Ginny pojawiła się w kuchni.

– Gotowi? – zapytała wesoło. Widok miny Blaise’a od razu wprawił ją w dobry humor. Chłopak wyglądał, jakby kazano mu wypić kwas zamiast herbaty. Na jej słowa dwójka Ślizgonów poderwała się od stołu.

– Dziękujemy za gościnę – powiedziała Pansy, próbując się uśmiechnąć.

– Nie ma za co, kochani. – Udawany uśmiech pani Weasley był o wiele bardziej dopracowany niż ten Parkinson. Pan domu prawie zmiażdżył palce Blaise, żegnając go uściskiem dłoni.

W końcu nastolatkowie opuścili Norę, a dwójka Ślizgonów odetchnęła z ulgą.

– Było dość… niezręcznie – skomentował Zabini.

– Nie przesadzaj… Byli bardzo mili i… – Pansy próbowała znaleźć odpowiednie słowa.

– Nie wysilaj się, znamy ich całe życie – zażartował Ron, a Pansy spuściła głowę, chcąc ukryć uśmiech.

– To co? Następny przystanek -  Hogwart. – powiedział Harry, łapiąc rękę Ślizgonki. Cała piątka aportowała się ze wzgórza niedaleko domu Weasleyów.

*

Późnym wieczorem, kiedy całą ulicę oświetlały tylko latarnie, w jednym z domów wciąż paliło się blade światło. Draco usiadł obok Hermiony na kanapie, stawiając przed nią kubek z parującą herbatą. Siedzieli w ciszy, słuchając radiowej audycji.  W pewnym momencie dziewczyna wstała po swój ulubiony sweter. Widząc to, Draco machnął różdżką, a ogień w kominku natychmiast zawirował, dając więcej ciepła.

– Dziwnie będzie zacząć ostatni semestr w Hogwarcie – odezwała się w końcu Gryfonka. Na twarzy Malfoya można było dostrzec cień uśmiechu. 

– Stresujesz się? – zapytał obojętnie. Był pewien, że dziewczyna jest na bieżąco z całym materiałem, mimo komplikacji, związanych z jego osobą. Hermiona momentalnie przeniosła na niego swój wzrok.

– Oczywiście! – Draco parsknął śmiechem.  – A ty się nie stresujesz? – zapytała trochę urażona. Chłopak  wywrócił oczami.

– Ja, w przeciwieństwie do ciebie, mam mnóstwo zaległości. Będę musiał wziąć jakieś korepetycje, jeśli mam zdać Owutemy.

– Ciekawe gdzie znajdziesz mądrą, oczytaną osobę, która zgodzi ci się pomóc i będzie na bieżąco z całym materiałem – ironizowała Hermiona, licząc, że chłopak poprosi ją o pomoc.  Już nawet nie dziwiła się, że chce z nim spędzać więcej czasu. Czuła, że kończąc swój związek z Ronem, ma szansę na coś nowego. Nie mieściło jej się w głowie, że podświadomie myśli o Malfoyu. Z drugiej strony była rozdarta, bo Draco jasno dał jej do zrozumienia, że mogą się co najwyżej przyjaźnić. Kiedy przyjaźń z Malfoyem przestała mnie satysfakcjonować? Pomyślała. Kiedy w ogóle zaczęła?

– Granger, słuchasz mnie? – Ślizgon wpatrywał się w twarz nastolatki.

– Tak! Nie? Przepraszam. – Hermiona westchnęła. – Co mówiłeś? – Draco uśmiechnął się pod nosem.

– Może powinnaś odpocząć, czy coś…

– Patrzcie państwo, czyżby Draco Malfoy troszczył się o zwykłą mugolaczkę? – zażartowała, wypiwszy herbatę, którą notabene przygotował dla niej Ślizgon.

– Nie pochlebiaj sobie. W końcu to ty zaproponowałaś mi pomoc…

– Naprawdę? – Udała zdziwienie.  

– Oh, proszę, skończmy tę maskaradę. Jeżeli tak ci zależy na moim towarzystwie to wystarczyło powiedzieć.

– Akurat ostatnio na brak twojego towarzystwa nie mogę narzekać… – mruknęła panna Granger, wstając z kanapy. Zabrała niebieskie kubki, stojące na stoliku i udała się do kuchni.

– Ej, jeszcze nie dopiłem! – zawołał za nią Malfoy, ale Gryfonka zupełnie to zignorowała. Czuła, że jeszcze pięć minut tego przekomarzania i mogliby się pokłócić lub skończyć, migdaląc się na kanapie. Obie opcje wydały się beznadziejne.

Kiedy myła kubki w przerażająco ciepłej wodzie, Malfoy wszedł do kuchni.

– Czy to jakaś dziewczyńska zagrywka? Bo nie jestem dobry w takich sprawach… – Hermiona parsknęła, zakręcając wodę.

– Po prostu chciałam pozmywać, nie wyobrażaj sobie za dużo.

– Mhm… – Draco rozejrzał się po kuchni, a potem zapanowała niezręczna cisza.

– Mówiłaś poważenie o wspólnej nauce? – Hermiona skinęła głową.

– Sama mam sporo zaległości, ale mam nadzieję, że uda mi się dogadać z Cornerem w sprawie korków.

– Z Cornerem? – zapytał z niedowierzaniem Malfoy. Gryfonka wzruszała ramionami.

– Jest dobry – skwitowała, na co Draco wybuchnął śmiechem.

– Chyba sobie żartujesz…

– Nie będę z tobą o tym dyskutować – oświadczyła dziewczyna, wracając do salonu. Włączyła telewizor, a kiedy bezmyślnie skakała po kanałach, Draco usiadł obok niej. W końcu zdecydowała się zostawić jakiś teleturniej i odłożyła pilot.

– Myślę, że stresujesz się bardziej niż ja – powiedziała cicho dziewczyna, nie odrywając wzroku od telewizora.

– Niby czym? – z nonszalancją rzucił Draco.

– Nadchodzącym semestrem. – Chłopak spiął wszystkie mięśnie i momentalnie spochmurniał.

– Więc pytasz, czy stresuje się tym, że w każdej chwili mogę dostać jakiegoś pieprzonego ataku i zrobić dosłownie wszystko, a nikt nie będzie w stanie mnie powstrzymać? Nie, wcale się tym nie stresuję, Granger – warknął ostatnie słowa.  Hermiona westchnęła i przyciszyła telewizor. Nie zamierzała porzucać pomysłu, odnalezienia Eliksiru Obłędu, jeszcze nie wiedziała jak się za to zabrać, ale obiecała sobie, że gdy tylko oczyszczą ją z zarzutów w Ministerstwie, zajmie się sprawą Malfoya.

– Nadal jest szansa, że znajdziemy recepturę i…

– Musimy o tym rozmawiać? Teraz? – Dziewczyna pokręciła głową, widząc zrezygnowanie Ślizgona.

– A więc o czym wolałbyś porozmawiać?

– Ciekawi mnie, dlaczego twój chłopak zgodził się zostawić cię tutaj ze mną? – Hermiona zmarszczyła brwi. Czuła się, jakby Draco chciał, aby przyznała się do zerwania z Ronem. Skąd wie? Nie zdążyła się porządnie zastanowić, kiedy Malfoy zadał kolejne pytanie:

– Właściwie zachowywaliście się dziwnie, czy to ma coś wspólnego z naszym pocałunkiem?

– Co?! Nie! Broń Merlinie, nikt o tym nie wie i mam nadzieję, że tak zostanie. – Gryfonka uraczyła go świdrującym spojrzeniem. Draco pokręcił z niedowierzaniem głową.

– Nie powiedziałaś mu? Nie ładnie okłamywać swojego chłopaka…

– Już nie jesteśmy razem, okej? To chciałeś usłyszeć? – zapytała z pretensją w głosie. Ślizgon na chwilę zamilkł. Zdziwiła go ta informacja, ale jeszcze bardziej nurtowało, co było przyczyną zerwania owej dwójki. Czy to przeze mnie? Przeszło mu przez myśl, ale zaraz uświadomił sobie, że właściwie ta kwestia go nie obchodzi.

– Nie wiem, czy mam ci gratulować, czy cię pocieszać, Granger.

– Nie oczekuję od ciebie ani tego, ani tego. – Draco skinął powoli głową.

– Dziwnie mieć tę świadomość – powiedział, wstając.

–Jaką świadomość?

– Że jesteś do wzięcia. – Dziewczyna prychnęła.

– Nie jestem „do wzięcia”, Malfoy – zaakcentowała jego nazwisko. – A teraz dobranoc, bo zaczynasz gadać głupoty. – Uśmiechnął się i skinął jej głową.

– Słodkich snów – mruknął, gdy wchodziła po schodach.

***

Następnego dnia Ginny obudziła się dość wcześnie. Z satysfakcją stwierdziła, że zdąży na śniadanie, a kiedy zeszła do pokoju wspólnego Gryfonów, Harry i Ron już na nią czekali. Cała trójka ruszyła do Wielkiej Sali, gdzie został nakryty tylko jeden stół dla wszystkich uczniów, spędzających święta w zamku. Przy stole nauczycieli Harry zobaczył znikomą część grona pedagogicznego.  Co ważniejsze, nigdzie nie zauważyły Barkleya, a mógłby przysiąc, że nauczyciel obrony przed czarną magią miał spędzić święta w zamku. Usiadł obok Pansy, która zdążyła wypić poranną kawę. Harry ucałował jej policzek, co wzbudziło zainteresowanie pozostałych uczniów.

– Dzień dobry, kochanie – mruknął jej do ucha, a potem sięgnął po jeszcze ciepłe tosty.

– I plotkom nie będzie końca… – powiedziała cicho Pansy, dolewając sobie kawy. Ginny, która siedziała po przeciwnej stronie stołu, uśmiechnęła się do Ślizgonki. Swego czasu, nasłuchała się bardzo ciekawych historii o jej związku z Harrym.  

– Oh, na pewno będzie ciekawie – zaczęła, nachylając się do Pansy. – Ale co nowego mogą wymyślić? Skoro ja poiłam Harry’ego Amortencją, to co takiego mogłaby zrobić Ślizgonka… – Parkinson odwzajemniła uśmiech rudowłosej.

Śniadanie minęło w całkiem przyjemnej atmosferze, a potem wszyscy postanowili przejść się na błonia. Nawet Ron dał się namówić na spacer w towarzystwie Ślizgonów, zdawał sobie sprawę, że będzie musiał do tego przywyknąć. Jakby nie patrzeć Pansy oficjalnie została dziewczyną Harry’ego. Zastanawiał się, co właściwie się stało, że podczas siódmego roku wszyscy tak drastycznie zmienili opinię o Ślizgonach. Nadal nie potrafił wybaczyć Malfoyowi tych siedmiu lat obrażania Hermiony i  z pewnością nigdy nie zapomni tego, jak Balsie potraktował jego siostrę. Z drugiej strony przed oczami cały czas miał roześmianą Astorię z płatkami śniegu we włosach.