Rozdział 61

Rozdział 61 – Labirynt kłamstw.

Pansy skończyła się pakować późnym wieczorem. Kiedy kładła się spać, Daphne już od paru godzin przewracała się z boku na bok w niespokojnym śnie. Astoria nie wróciła na noc do dormitorium, ale jej współlokatorki spodziewały się tego. Brunetka w końcu zasnęła. Jutro czekała ją konfrontacja z Zofią Zabini. Musiała uzbroić się w anielską cierpliwość.

Rano Blaise spakował swoje rzeczy i pożegnał się z Theodorem Nottem. Nie musiał długo czekać na Pansy. Dziewczyna zaraz zbiegła po schodach i wręczyła mu swój kufer. Zabini z uśmiechem pokręcił głową, a potem ruszyli w stronę wyjścia z lochów.

– Stresik jest? – zapytał Blaise, kiedy mijali drzwi Wielkiej Sali. Ślizgonka wzruszyła ramionami.

– Może trochę. Nie jest tak źle, bo mam świadomość, że to wszystko na niby.

– Że jak? – Pansy usłyszała za sobą męski głos. Odwróciła się błyskawicznie i stanęła naprzeciwko Ronalda Weasleya. Zamknęła dotąd otwarte usta. Gryfon oczekiwał jakiś wyjaśnień. Wczoraj Harry był tak przybity po konfrontacji ze Ślizgonką, że Ron rozważał zaprowadzenie go do pani Pomfrey. Pansy odwróciła się do Zabiniego i powiedziała, że zaraz do niego przyjdzie. Została sama z Ronem.

– Wiem, jak to wygląda, ale… – zaczęła, niestety temperament Ron dał o sobie znać i nie pozwolił dziewczynie dokończyć:

– Robisz Harry’emu wodę z mózgu. Przemilczałem fakt, że jesteś Ślizgonką i byłaś w stanie oddać mojego kumpla Voldemortowi, ale teraz to już naprawdę przesadzasz. W co ty z nim grasz, Parkinson?

– Ja wcale…  – Wiedziała, że to wszystko zaszło za daleko, zaczynała się gubić w tym labiryncie własnych kłamstw.

– Udawane zaręczyny, serio? Nie wiem, czy zauważyłaś, ale on się serio tym przejmuje to nie jest dobry pomysł, żeby…

– Co nie jest dobrym pomysłem? – Ron i Pansy odwrócili się w stronę wejścia do Wielkiej Sali. W drzwiach stał Harry. Kiedy zobaczył dziewczynę, zacisnął mocniej szczękę i zaraz odwrócił się w stronę Rona.

– Harry to… – zaczęła Pansy, ale ciemnowłosy Gryfon  stwierdził:

– Nie ciebie pytałem. – Ślizgonka otworzyła lekko usta ze zdziwienia, a potem odwróciła się na pięcie i odeszła. Miała gdzieś, czy Ron powie Potterowi o fałszywych zaręczynach. Nawet gdyby do końca życia miała być sama, nie da szansy temu palantowi. Dołączyła do Zabiniego i wsiedli do powozu. Miał ich zawieść na stację w Hogsmeade.

*

– Granger? Obudź się, Granger! Mamy problem! Granger, no… – Takie dźwięki, układające się w słowa, zaczęły atakować pogrążoną we śnie dziewczynę. Ktoś potrząsnął jej ramieniem, a Hermiona doskonale wiedziała, kto to mógł być. Otworzyła oczy i usiadła na łóżku, zderzając się czołem z podbródkiem blondyna.

– Ała! Malfoy! – powiedziała, rozmasowując obolałe miejsce. Draco powstrzymał się od wszelkich komentarzy, zawzięcie trąc szczękę, w którą oberwał. Hermiona wstała z łóżka, szybko zakładając szlafrok, który leżał na krześle, stojącym przy biurku.

– Jaki „problem”? – zapytała, krzyżując ręce na piersiach. Malfoy zmarszczył brwi. Przez to zamieszanie zapomniał o niewielkich ludzikach w salonie Gryfonki. Zamyślił się, a właściwie zapatrzył. Kiedy Hermiona pstryknęła mu palcami przed oczyma – oprzytomniał.

– Mówiłeś, że mamy problem… – zaczęła Gryfonka. Draco szybko podchwycił:

– Tak! W twoim salonie są jakieś małe ludziki i…

– Że co? – zapytała ze śmiechem panna Granger. Malfoy zmrużył gniewnie oczy, nienawidził, gdy ktoś się z niego śmiał.

– Sama zobacz, jak jesteś taka mądra. – Hermiona parsknęła śmiechem i opuściła swoją sypialnie. Wiedziała, że Malfoy idzie za nią. Zeszła do salonu i jedyne co zobaczyła to włączony telewizor. Zerknęła w stronę Malfoya z niedowierzaniem w oczach i szerokim uśmiechem na ustach.

– O to chodziło? – zapytała, powstrzymując śmiech. Pokazała na załączony telewizor, Draco jedynie skinął głową. Kręcąc z niedowierzaniem głową, podeszła do urządzenia i wyłączyła je.

– Po problemie – skwitowała. Zauważyła również, że na kanapie leżał pilot. Od razu się domyśliła, że Mafoy musiał na nim usiąść i włączyć sprzęt.

– Ty naprawdę nie masz pojęcia o mugolskiej technologii. – Parsknęła śmiechem.

– A niby skąd miałbym je mieć? Lucjusz wygląda ci na tatusia, który opowiada bajki o mugolach i ich życiu? – Draco nie otrzymał odpowiedzi, a Hermiona zacisnęła usta w wąską linię. Bez słowa skierowała się do kuchni, aby zaparzyć sobie kawy. Nasłuchiwała, czy blondyn nie idzie za nią, ale najwidoczniej został w salonie.

Kiedy zalewała sobie kawę, pomyślała o Malfoyu. Skrzywiła się, westchnęła, ale koniec końców, stanęła w progu salonu i zapytała:

– Zrobić ci kawy? – Draco podniósł głowę znad listu, który właśnie trzymał. Hermiona najwidoczniej zbiła go z tropu, potarł nieogolony policzek i wzdychając, skinął głową.

– Poproszę, Granger – dodał zaraz i odłożył list. Dziewczyna zniknęła mu z pola widzenia, a Ślizgon postanowił ponownie przeczytać list. Pismo Zabiniego być może nie zasługiwało na miano „lekarskiego”, aczkolwiek Draco miał niemały problem, żeby je rozszyfrować. Widać było, że Blaise pisał w pośpiechu. Malfoy nawet nie zauważył, kiedy Hermiona wróciła z dwoma, parującymi kubkami kawy. Usiadła obok niego na kanapie, podciągając nogi pod brodę.

– Co to? – zapytała i napiła się ze swojego kubka, który pokryty był kwiatowymi motywami.

– Blaise odpisał, w sprawie świąt – mówiąc to, Draco skrzywił się nieznacznie.

– Co pisze? – zapytała Hermiona. Tak beztroska rozmowa z Draco wydała jej się nienaturalna. Jakby wcale nie rozmawiała ze swoim szkolnym wrogiem, a co najmniej dobrym kolegą. Malfoy odłożył list, a zamiast niego chwycił kubek i napił się parującej kawy. Syknął, bo oparzył sobie język. Hermiona mimowolnie się uśmiechnęła, czym zasłużyła sobie na spojrzenie spode łba w wykonaniu jej towarzysza.

– Co z tym listem? – ponagliła. Malfoy westchnął i przystąpił do wyjaśnień:

– Blaise ma teraz trochę na głowie… W dodatku nie spędza świąt w domu. Zofia się uparła, żeby…

– Zofia? – powtórzyła Gryfonka w niemym zapytaniu.

– Matka Blaise’a, w każdym razie… Nie może mnie przenocować – zakończył Malfoy.

– Możesz… – zaczęła Granger, wkładając w to zdanie całą swoją odwagę, jednak Draco nie zaczekał na to, co powie mu Gryfonka. Przerwał jej, podirytowany:

– Nie mogę wrócić do Malfoy Manor, mowy nie ma. Znajdę sobie pokój w Dziurawym Kotle albo…

– Możesz zostać tutaj – powiedziała szybko Hermiona, obserwując i analizując jego reakcję. Draco zaniemówił na chwilę. Przez ułamek sekundy widziała to zaskoczenie, ale i radość na jego twarzy. Robimy postępy, panie Malfoy. To wyglądało jakbyś naprawdę miał uczucia. Pomyślała Hermiona, ale nic nie powiedziała. Czekała na jego ruch.

*

Ginny Weasley w pośpiechu pakowała swój kufer, w prawdzie miała to zrobić wczoraj wieczorem, ale kiedy Romilda Vane przyniosła świeże plotki, rudowłosa nie mogła się powtrzymać i wysłuchała wszystkiego do samiutkiego końca. Ginny zazwyczaj nie zwracała uwagi na to co mówi, czy robi, panna Vane, jednak tym razem sprawa dotyczyła Zabiniego. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie chodziło o ZARĘCZYNY ZABINIEGO. Na samą myśl o tym, Gryfonka chwytała się za głowę. Jak można być tak nieodpowiedzialnym? Pytała siebie, kiedy w pośpiechu zbiegała po stopniach, prowadzących z wieży Gryffindoru do przedsionka Wielkiej Sali. Była zła, musiała przyznać, że nie przyjęła tego ze „stoickim spokojem”. Nie mogła uwierzyć, że Blaise tak szybko zapomniał o tym, co ich łączyło. A niby co was łączyło? Głupia… Myślała po drodze do powozu, który miał ją zawieść na stację w Hogsmeade. W połowie drogi dogonili ją Ron i Harry.

– Czemu tak pędzisz?! – krzyczał z oddali Ronald. Ginny przystanęła i z uśmiechem powitała brata i jego przyjaciela.

– Przepraszam, ale chcę już do domu! Mama znów zrobi to pyszne ciasto i zobaczymy Hermionę!

– To z krówkowym nadzieniem? – zapytał Harry z nadzieją, a Ginny skinęła głową.

– Pośpieszmy się! – ponaglił wszystkich okularnik, a rodzeństwo Weasleyów ze śmiechem ruszyło za nim. Tak naprawdę nikomu nie chodziło o świąteczne przysmaki. Cała trójka naprawdę bardzo chciała zobaczyć swoją przyjaciółkę. Jedynie Ron na wzmiankę o Hermionie, od jakiegoś czasu, trochę markotniał i Harry zdążył to zauważyć. Jednak na razie nie pytał. Ronadla gryzło sumienie. Rozpamiętywał ten nieszczęsny pocałunek z Astorią, czuł się z tym fatalnie, czuł, że zawiódł Hermionę. Wiedział, ze dłużej nie wytrzyma i będzie musiał się przyznać, jednak bał się tej konfrontacji. To wszystko sprawiało, że najchętniej zostałby w Hogwarcie i nigdzie się nie ruszał.

Trójka Gryfonów dotarła na stację w Hogsmeade. Pociąg właśnie podjechał i wszyscy pchali się do środka, żeby zając jak najlepsze miejsca. W dodatku na zewnątrz było przeraźliwie zimno.

– No dalej, bo tu zamarznę – wyjąkała Ginny, przestępując z nogi na nogę.

– Nie ma sensu się pchać, drugoroczni zawalili całe wejście – powiedział Ron.

– Ogrzać cię? – Ginevra usłyszała szept tuż przy swoim uchu. Odwróciła głowę, żeby móc zobaczyć, jak mija ją Blaise. Ślizgon obejmował jedną ręką Pansy. Ginny posłała mu zdziwione spojrzenie. Zabini jedynie do niej mrugnął i odszedł w stronę kolejnego wagonu. Panna Weasley poczuła się dziwnie zdezorientowana. To nie była zwykła propozycja dobrego kolegi. Pomyślała i odprowadziła dwójkę Ślizgonów wzrokiem. Zaręczonych Ślizgonów. Przypomniała sobie i poczuła ukłucie zazdrości. Szybko odwróciła się z powrotem do Harry’ego i Rona. Na szczęście jej towarzysze byli tak pochłonięci rozmową, że nie zauważyli całego zajścia.

W końcu rodzeństwo Weasleyów i Harry dopchali się do wolnego przedziału. Rozsiedli się wygodnie i wyczekiwali końca podróży. Chcieli być już w domu.

*

– To będą najdziwniejsze święta w moim życiu – stwierdził Malfoy, kiedy posłusznie szedł kilka kroków za Hermioną, jakąś mugolską alejką w Londynie. Dziewczyna odwróciła się do niego.

– Uwierz, że moje też. – Gryfonka zwolniła trochę tępo, wyrównując chód z Malfoyem, teraz szli ramię w ramię. Draco zachodził w głowę, jak się na to wszystko zgodził. Właśnie byli w drodze po choinkę, bo Gryfonka uparła się, że to muszą załatwić jeszcze dzisiaj. Mimo, że do Wigilii zostały jeszcze dwa dni, Hermiona pozostała nieugięta i tłumacząc się, że potem nie będzie z czego wybierać, postanowiła zdobyć swoje świąteczne drzewko jeszcze tego samego dnia, w którym postanowili, że spędzą wspólnie święta.

– Jak ty mnie na to namówiłaś… – westchnął Draco. Gryfonka posłała mu rozbawione spojrzenie.

– Ja? Sam chciałeś spędzić ze mną święta – widząc, że chłopak już otwiera usta, dodała zaraz: – I nie mów, że nie miałeś wyboru! Z pewnością trochę miejsca pod jakimś mostem by się znalazło…

– Już to ustalaliśmy, Granger  – westchnął Malfoy i wywrócił oczami.

– Ale co?

– To, że sarkazm ci nie wychodzi… – Hermiona zmrużyła gniewnie oczy.

– Nie zapominaj, kto cię uratował od mugolskich sprzętów i pożaru…

– Co to ma do… – zaczął Draco, ale przerwała mu uradowana Gryfonka:

– Zobacz,  jesteśmy! – Stali przy placu, który wypełniony był choinkami. Różne odmiany, wielkości i niesamowita rozbieżność cen, sprawiała, że każdy znalazłby coś dla siebie. Draco już wiedział, że spędzi tu kolejne dwie godziny. Rozejrzał się za jakimś miejscem do siedzenia. Oczy mu rozbłysły na widok drewnianego pieńka, schowanego pomiędzy dwoma dorodnymi świerkami.

– To może… – zaczął mówić, powoli odwracając się do Hermiony, jednak Gryfonki już przy nim nie było. Dostrzegł jej burze włosów trzy alejki dalej, wśród karłowatych jodeł. Pokręcił głową i zajął swoje, upatrzone miejsce na drewnianym pniu.

Zdążył nieźle zmarznąć zanim Hermiona go znalazła. Z uśmiechem oznajmiła, że znalazła to, czego chciała. Malfoy kiwnął głową i ruszył za Gryfonką. Szli wśród świątecznych drzewek, co rusz skręcając lub zawracając. W końcu panna Granger stwierdziła, że są na miejscu. Pokazała Draco choinkę, którą wybrała. Była to niewielka jodełka, sięgała Draco trochę powyżej pasa. Chłopka uniósł wysoko brwi ze zdziwienia.

– To ta? – zapytał. Hermiona kiwnęła głową, ale już się nie uśmiechała. Podszedł do nich sprzedawca i zapytał, czy już są zdecydowani. Padły dwie odpowiedzi: ciche „tak” Hermiony i zdecydowane „nie” Malfoya. Popatrzyli po sobie zdziwieni, czym wywołali salwy śmiechu u starszego sprzedawcy.

– Omówcie to sobie jeszcze, wrócę za chwilę – oznajmił mężczyzna i odszedł z uśmiechem na ustach. Kiedy oddalił się dość znacznie, Draco zaczął rozmowę:

– Tak ma wyglądać ta twoja wspaniała choinka, Granger? Jak wychodziliśmy upierałaś się, że to jest najważniejsze…

– Mnie się podoba – powiedziała dziewczyna, krzyżując ręce na piersiach. Malfoy wywrócił oczami.

– Wcale nie – stwierdził, chowając ręce do kieszeni płaszcza.

– Skąd możesz wiedzieć, co…

– Salazarze, Granger… Jesteś jedną z tych dziewczyn, co wieżą w magię świąt, dobre uczynki, przemiany tych złych i resztę takich rewelacji… Twoja wymarzona choinka sięgałaby pieprzonego nieba.

– Nie klnij – zwróciła mu uwagę, ale nie mogła powstrzymać szczerego uśmiechu. – Jako jedna „z tych dziewczyn” zignoruję to, że próbowałeś mnie obrazić. – Ślizgon znów wywrócił oczami.

– Więc o co chodzi?

– O nic, ta naprawdę mi się podoba – powiedziała Hermiona, starając się brzmieć naturalnie. Nie chciała przyznawać, że nie ma tyle gotówki, ile potrzeba na choinkę okazałych rozmiarów. – Ostrzegam, jeszcze raz wywrócisz oczami, a… – nie dokończyła groźby, bo znów podszedł do nich sprzedawca.

– Jakiś kompromis? – zapytał z uśmiechem.

– Tak, niech pan mi pokażę największą choinkę, jaką pan ma – powiedział szybko Draco, zanim Gryfonka w ogóle otworzyła usta. Zadowolony z siebie Malfoy ruszył za sprzedawcą, Hermiona z kwaśną miną szła obok. Nagle przystanęła i pociągnęła blondyna za rękaw. Dystans między nimi a sprzedawcą trochę się zwiększył.

– Nie mam tyle pieniędzy – syknęła Malfoyowi na ucho. Chłopak uśmiechnął się i na powrót przyśpieszył. Hermiona dogoniła go, czekając, aż coś powie.

– Chyba nie myślałaś, że ty będziesz płacić… – odezwał się w końcu, zerkając na dziewczynę. Hermiona otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale koniec końców je zamknęła. Widząc to, Draco uśmiechnął się przez jedną, krótką chwilę.

– Ja… – zaczęła, ale w tym momencie sprzedawca przystanął przy potężnym świerku.

– I jak? – zapytał Malfoya.

– Nada się – stwierdził Ślizgon. Sprzedawca zaprosił ich do stanowiska z kasą fiskalna, ulokowaną pod prowizorycznym zadaszeniem.

– Nie masz mugolskich pieniędzy – szepnęła Hermiona, kiedy szli w stronę kasy.

– Przezorny, zawsze ubezpieczony – mruknął Malfoy.

Parę chwil później stali z potężnym świerkiem u boku, przed placem, na którym sprzedawano świąteczne drzewka. Hermiona nie mogła powstrzymać uśmiechu. Zawsze marzyła o ogromnej choince pośrodku salonu. Świerk był sporo wyższy niż Malfoy, a co dopiero ona sama. Przez jeden, krótki moment się zapomniała i po prostu rzuciła się na szyję blondyna.

– Dziękuję – powiedziała cichutko w jego kark. Malfoy przytulił ją do siebie jedną ręką, drugą trzymając drzewko. Oderwała się od niego i mógł dostrzec, że policzki miała zaczerwienione. Oczywiście mogło to być spowodowane mrozem, jednak Draco nie do końca wierzył w tę wersję. Jakoś tak mu się ciepło zrobiło, gdy usłyszał to ciche „dziękuję”.

– Co tam mówiłaś przed chwilą? – zapytał ze ślizgońskim uśmieszkiem. Hermiona pokręciła głową.

– Że ktoś, to będzie musiał zataszczyć do domu…  – Wtedy Malfoy spojrzał na choinkę i pożałował swojego wyboru. W dodatku musiał znieść tryumfujący uśmiech Hermiony przez całą drogę powrotną. 

*

Późnym wieczorem Pansy i Blaise dotarli do położonej na półwyspie Skandynawskim, rezydencji Zabinich. Ślizgon nie wiedział, dlaczego matka uparła się właśnie na ten dwór, osobiście wolałby spędzić święta w tym angielskim, do którego wracała na wakacje. Podróż była niezwykle męcząca, więc Pansy i Blaise, odetchnęli z ulgą, kiedy na horyzoncie pojawiło się wysokie ogrodzenie dworu.

– Więc… jesteśmy na miejscu – powiedział chłopak, kiedy stanęli z Pansy przed żelazną, wysoką na dwa metry bramą. Dziewczyna nie była w stanie wykrztusić słowa. Jej rodzina wcale nie była bogata, więc widząc rezydencję Malfoya czy Zabiniego , zawsze zapierało jej dech w piersi. Chłopak zdjął zaklęcia ochronne i brama otworzyła się przed dwójką, zmęczonych Ślizgonów. Zabini dzielnie niósł ich bagaże aż do samego wejścia. Parkinson nie zdążyła zapukać, kiedy drzwi otworzyła im Zofia Zabini. Mina jej zrzedła, kiedy zobaczyła przed sobą Pansy.

– Cóż, wejdźcie do środka – powiedziała i ruszyła przodem. Blaise skinął towarzyszce głową na znak, żeby weszła do rezydencji. Pansy nagle zapragnęła zniknąć. Znaleźć się z powrotem w Hogwarcie lub gdziekolwiek indziej. Po prostu nie tutaj. Było już na to za późno.

Zabini zostawił bagaże w holu, a potem podążył za matką do salonu. Chwycił Pansy za rękę, chcąc dodać jej odwagi. Dziewczyna była jak sparaliżowana. Zofia zajęła obszerny fotel, gestem dłoni nakazując to samo dwójce przybyłych. Dwójka uczniów Hogwartu usiadła na kanapie.

– No więc? – zapytała matka Zabiniego po dłuższej chwili milczenia. Blaise wstał z kanapy i wyrecytował, przygotowaną wcześniej, formułkę:

– Mamo, chcę ci przedstawić moją narzeczoną. Pansy poznałaś już wcześniej, a ja… No cóż dopiero po siedmiu latach naszej znajomości zdałem sobie sprawę jak poważnym uczuciem darze tę rudowłosą… – Pansy posłała przyjacielowi przerażone spojrzenie, Zofia zmarszczyła brwi, ale Blaise odchrząkną i niezrażony wpadką, kontynuował: – te ciemnowłosą osóbkę. Chcemy się pobrać z końcem lata. – Zofia posłała w stronę Pansy wymuszony, sztuczny uśmieszek.

– Tak, wszystko to bardzo zgrabnie zaplanowałeś synu – zwróciła się do Blaise’a. – Jednak… No cóż… Chyba rozmawialiśmy na temat… – Blaise przerwał matce, doskonale wiedząc co nastąpi:

– Miłość nie wybiera, mamo – ostatnio słowo wypowiedział z dozą sarkazmu. – Kocham Pansy i albo udzielisz nam błogosławieństwa albo nigdy się nie ożenię. – Zapadła cisza, podczas której Parkinson chciała zapaść się pod ziemię. Spojrzenie jakim ją obdarzyła Zofia Zabini sprawiło, że przeszły ją ciarki. Blaise czekał na to, co odpowie mu matka.

– Kolacja już gotowa – oznajmiła gospodyni , całkowicie zmieniając temat. Kobieta wstała z fotela i kierując się do jadalni, zniknęła na chwilę z pola widzenia dwójki Ślizgonów.

– Zabierz mnie stąd – bezgłośnie powiedziała Pansy, a Blaise wyczytał wszystko z ruchu jej warg. Uśmiechnął się pokrzepiająco i objął ją ramieniem.

– Będzie dobrze – szepnął jej do ucha, zanim weszli do jadalni.

Kolacja przebiegła w znośnej atmosferze. Praktycznie nikt się nie odzywał, także Pansy nie musiała słuchać kąśliwych uwag matki Zabiniego, które były zazwyczaj codziennością. Odetchnęła z ulgą, kiedy Blaise zaprowadził ją do pokoju gościnnego i zostawił samą. Pansy rzuciła się na łóżko i dość długo wpatrywała w sufit. Była zmęczona. Nie tylko podróżą, ale również konfrontacją z Zofią Zabini, oczywiście było jeszcze coś… Zawsze musiało być coś jeszcze. Pomyślała i przypomniała sobie poranną rozmowę z Potterem i Weasleyem. Wydawało jej się, że to wszystko wydażyło się tak dawno. Jakby minęły lata świetlne, a nie godziny od tego wydarzenia. Zastanawiała się czy Ron powiedział Harry’emu o udawanych zaręczynach. Czy to cokolwiek zmienia? Przecież nie chcesz go znać… Drwiła sama z siebie. Tak naprawdę nie wiedziała czego chciała. Przewróciła się na bok, czując łzy pod powiekami. To wszystko było zbyt skomplikowane. Czuła, że się gubi, w labiryncie własnych kłamstw.

***

Następnego dnia Ginny zerwała się bardzo wcześnie. Przygotowania do Świąt ruszyły pełną parą i dziewczyna wiedziała, że musi pomóc mamie. W dodatku wyczekiwała odpowiedzi Hemiony na zaproszenie do Nory na okres Bożonarodzeniowy. Była pewna, że list, który wczoraj wysłała był tylko formalnością, toteż jakie było jej zdziwienie, kiedy otrzymała odpowiedź. Od razu obudziła Rona i Harry’ego, nie zważając na wczesną porę.

– Wstawajcie lenie! Hermiona odpisała! – Szturchnęła brata jeszcze raz, widząc, że chłopak nie zamierza wstać. Harry już usiadł na łóżku i zakładał okrągłe okulary na nos.

– Coś się stało? – zapytał brunet. Ginny od razu odczytała im list od Hermiony:

– „Kochana Gin, bardzo dziękuję za zaproszenie! Wiem, że zdążyłaś się stęsknić, ja również. Niestety nie przyjadę do Nory na Wigilię. Przeproś ode mnie wszystkich i uściskaj chłopaków. Mam już pewne plany i nie chcę wszystkiego odwoływać. Zapraszam Was do siebie w pierwsze Święto, mam nadzieję, że nie odmówicie i zobaczymy się niedługo. Ściskam mocno i całuję, Hermiona.” – Ginny powędrowała wzrokiem od Harry’ego do Ron i z powrotem. Oboje mieli tak samo zdziwione miny.

– Pokaż to – powiedział stanowczo Harry, marszcząc kruczoczarne brwi. Nie chcało mu się wierzyć, że Hermiona spędzi Święta bez nich.

– Co to za „plany”? – zapytał w końcu Ron. Ginevra bezradnie wzruszyła ramionami. Nie miał pojęcia, co jej przyjaciółka mogła wymyślić.

– A może to taka… przykrywka? Wiecie, chce nam zrobić niespodziankę i…

– Nie łudziłabym się – powiedziała Ginny i odwróciła się do Harry’ego, szukając poparcia. Okularnik, oddał jej list.

– Komuś coś mówiła o tych „planach”? – zapytał Harry, licząc, że Ron przypomni sobie jakąś wzmiankę o świątecznych planach swojej dziewczyny i wszystko się wyjaśni. Rodzeństwo Weasley pokręciło przecząco głowami. Cała trójka zamilkła na dłuższą chwilę.

– No nic – powiedziała w końcu Ginny, wstając z ramy łóżka Rona. – Chyba nie dowiemy się przed pierwszym dniem świąt… – Ron i Harry od razu wyczuli, że rudowłosa jest rozgoryczona i zła.

– Ginny to… – zaczął Harry, ale dziewczyna rzuciała krótkie „idę pomóc mamie” i trzasnęła drzwiami wychodząc. W dupie mam takie święta. Pomyślała jeszcze, a potem zamknęła się w pokoju.

*

Hermiona krzątała się w kuchni od samego rana. Mimo iż wigilijna wieczerza miała odbyć się dopiero jutro, ona była cały tydzień przygotowań w plecy. W dodatku nie miała swojej różdżki, która z pewnością wszystko by przyśpieszyła. Jednak nie łamała się, doskonale wiedziała co powinna robić. Hermiona kochała  Święta Bożego Narodzenia, kochała ten radosny nastrój, zapach pierników i życzliwość. Nawet jeśli to ostatnie było sztuczne. Otarła czoło wierzchem dłoni, zostawiając tam biały ślad z mąki. Wyrabiała właśnie ciasto na pierniki, kiedy do kuchni zajrzał zaspany Malfoy.

– Co ty robisz o tak nieludzkiej porze, Granger? – zapytał, tłumiąc ziewnięcie. Zegar pokazywał zaledwie kwadrans po ósmej i Malfoy sam się dziwił, że zerwał się tak wcześnie.

– Pierniki, Malfoy, nie widać? – powiedziała Hermiona zagniatając ciasto. Denerwowała się, bo nadal nie uzyskała spójnej konsystencji. Nie miała tyle siły, aby zrobić to odpowiednio dobrze. Pani Weasley pomagała sobie czarami, a jej mama zawsze prosiła tatę o pomoc. Ona została ze wszystkim sama, jednak starała się o tym nie myśleć. Nic nie zepsuję mi nastroju. Powiedziała sobie i wróciła do nieszczęsnej, korzennej masy.

– Co? – zapytał Mafoy, wpatrując się w ubrudzoną mąką twarz Hermiony. Gryfonka zerknęła na niego, chcąc się upewnić, że pyta poważnie. Jednak na twarzy Malfoya odmalowało się prawdziwe zdziwienie, toteż zaczęła tłumaczyć:

–Pierniki to takie ciasteczka i piecze się je na…

– Wiem co to są pierniki, Granger. Nie rób ze mnie idioty – rzucił podirytowany. Teraz to Hermiona nie wiedziała o co mu chodzi.

– Pytałeś – stwierdziła beztrosko. Draco wywrócił oczami.

– Może nie „co robisz” a raczej „po co”? – Hermiona znów uniosła na niego wzrok. Teraz Ślizgon opierał się łokciami o ubrudzony blat wyspy kuchennej, stał dokładnie naprzeciw dziewczyny.

– Jak to „po co”? Przecież to tradycja.

– Ale wiesz, że to nie będą takie zwykłe święta?

– Każde Święta są niezwykłe – rzuciła, wracając do ciasta na pierniki. Blondyn znów wywrócił oczami. Stał przy blacie dłuższą chwilę, wpatrując się w skupioną twarz Hermiony. Nagle stwierdził, że jest naprawdę ładna. Lubił tą zawziętą minę, zmarszczkę wzdłuż czoła, zadarty nos. Praktycznie niewidoczne piegi. Lubił nawet te burzę włosów. Lubił ją całą i wcale nie przeszkadzał mu fakt, że to Hermiona Granger, wręcz przeciwnie.

– O co chodzi, Malfoy? – zapytała dziewczyna, orientując się, że Ślizgon od dłuższej chwili jej się przygląda. Draco uśmiechnął się cwaniacko i porywając jabłko z misy, która stała na blacie, rzucił:

– Ubrudziłaś się, Granger. – Posłała mu wściekłe spojrzenie, bo doskonale zdawała sobie sprawę, że od stóp do głów jest w mące. Uśmiechnął się, wychodząc. Ten świdrujący wzrok, który czuł na plecach też lubił.

*

– Harry chyba w końcu musimy poważnie porozmawiać – powiedział Ron, kiedy jego przyjaciel wrócił spod prysznica. Myślał o tym od dłuższego czasu i wiedział, że niektórych rzeczy nie da się odwlekać w nieskończoność. Harry posłał mu pytające spojrzenie, a potem usiadł na swoim łóżku. Czekał, aż Ron powie coś więcej.

– Od razu ostrzegam, że chodzi o Ślizgonów.

– Z Parkinson to chyba skończone, zaręczyła się z tym palantem.

– Taaa… Do tego też dojdziemy.

– Co? – zapytał Harry, ścieląc łóżko. Odpowiedź Rona, tak tajemnicza, sprawiła, że w jego głowie pojawił się promyczek nadziei.

– Może zacznę od Astorii…

– Od Greengrass? – wtrącił, szczerze zdziwiony Harry. Ronald kiwnął głową.

– Tak jakby… Całowałem ją.

– Że co zrobiłeś? – zapytał ze śmiechem Harry. Nie wiedział, czy ma nawrzeszczeć na Rona, czy gratulować. Bezkonkurencyjnie Astoria była najładniejszą laską w szkole, takie były fakt i Harry nie zamierzał zaprzeczać. Jednak nie umknął mu pewien problem.

– Ron, ty masz dziewczynę…

– I tutaj trafiłeś w sedno. Oczywiście żałuję jak cholera, bo jednak Hermiona nie zasługuję…

– Ej, poczekaj… Długo się całowaliście?

– Czy to ma znaczenie, teraz? – zapytał podirytowany Ronalad. Harry parsknął śmiechem.

– Czyli długo. Dobra, teraz dawaj… Jaki jest plan? Chcesz jej powiedzieć?

– Męczy mnie to strasznie, ale wiesz… Myślałem, że powiem jej przed Wigilią, jak tylko przyjedzie to może do Świąt się pogodzimy.

– Ty naprawdę chcesz to ciągnąć, Ron? Znaczy kibicuję wam i w ogóle, ale…

– Wiem – skwitował Ronald. Doskonale wiedział. Jego związek z Hermioną nie miał żadnej przyszłości, wszyscy dookoła chcieli mu to dać do zrozumienia, ale on tak bardzo nie chciał jej zranić.

– To co chcesz zrobić? – zapytał Harry, mierzwiąc sobie włosy. Jego rudowłosy przyjaciel wzruszył ramionami. Potter mu się nie dziwił, sam by nie wiedział.

– Jest jeszcze jedna sprawa… – zaczął Ron, chcąc powiedzieć Harry’emu o Pansy, ale w tym momencie pani Weasley weszła do sypialni chłopców.

– Śniadanie na stole, a potem jest kilka rzeczy, o które chciałabym was poprosić. W stodole za domem jest taki… – Molly zaczęła schodzić po schodach, a jej głos stracił się, gdzieś w połowie drogi do kuchni. Dwójka Gryfonów popatrzała po sobie znacząco, a potem ruszyli na dół. Ron wiedział, że musi powiedzieć Harry’emu o udawanych zaręczynach Pansy, z drugiej strony nie chciał jeszcze bardziej mieszać. Tak przynajmniej da jej spokój, a ona jemu. Myślał przy śniadaniu. Tylko komu to wyjdzie na dobre? Nie wiedział i dlatego postanowił wszystko wyznać Harry’emu przy najbliższej okazji. Niech się dzieje co chce. Pomyślał, a potem niby niechcący, przywołał wspomnienie o pocałunku z Astorią.

Ostatni dzień lipca, ale udało się! Napiszcie co sądzicie o tym rozdziale, ja nie bardzo czuję ten świąteczny klimat w środku lata, no ale cóż… Spokojnie, nie każe Wam czekać na kolejny wpis do grudnia :D

Zajrzycie na mój drugi blog, bo jeśli lubicie „dom Salazara” to myślę, że „Godryk, Salazar” również trafi w wasze gusta (link po lewej stronie).

Jak zwykle uzbrójcie się w cierpliwość i życzę cudownych wakacji!

Błędy jak zwykle wyeliminowała niezawodna Ali$hia, dziękuję :)

~Pani M.