Rozdział 52

Rozdział 52 –  Zbyt dobry.

Dziewczyna pewną ręką otworzyła drzwi. Była gotowa do drogi, długa szata podróżna kończyła się tuż nad jej kostkami. Czarne spodnie i fioletowa, mugolska bluza. Czy jej ubiór był próbą prowokacji? Być może. Włosy miała rozpuszczone, niektórzy, aby jej dopiec, mówili, że jej fryzura żyła własnym życiem. Zazwyczaj ignorowała te uwagi.

McGonagall siedziała, jak zwykle, przy biurku zawalonym papierami. Gryfonka była przekonana, że ten stos tylko się powiększa.

– Panno Granger, co pani tu robi o takiej porze? – Dyrektorka wymownie spojrzała na zegar ścienny, wskazujący wpół do jedenastej.

– Chciałam prosić o przepustkę – Hermiona zawahała się chwilę; – I możliwość skorzystania z kominka…

– Czy można wiedzieć dlaczego jedna z uczennic chce opuścić szkołę późnym wieczorem? – Dziewczyna westchnęła. Nie czekając na pozwolenie, zajęła miejsce naprzeciwko McGonagall.

– Chodzi o Malfoya, znalazłam coś i…

– I rozumiem, że nie możesz z tym zaczekać do jutra? – wtrąciła dyrektorka. Minerwa sama udzieliła sobie odpowiedzi. Nie była pewna czy ma podziwiać dobroduszność swojej podopiecznej, czy doszukiwać się ukrytych motywów.

– Dobrze więc, kominek jest do twojej dyspozycji. – Hermiona zerwała się z miejsca, przewiesiła niewielką czarną torebkę przez ramię i szybkim krokiem udała się w stronę kominka.

– Panno Granger? – usłyszała głos McGonagall, odwróciła się napięcie.

– Jutro rano widzę cię o dziewiątej, w sali zaklęć. Bez względu na to, gdzie spędzisz tę noc. – Dyrektorka znacząco spojrzała na swoją podopieczną. Hermiona nie zrozumiała tej aluzji albo raczej, nie spodziewała się tego po McGonagall. Zmarszczyła niepewnie nos i szybko odpowiedziała:

– Oczywiście. – Stanęła w kominku z garścią proszku fiuu w dłoni.

– Malfoy Manor – powiedziała wyraźnie. Minerwa obserwowała jak jej podopieczna znika wśród zielonych płomieni. Uśmiechnęła się pod nosem, a potem zerknęła na portret Dumbledore’a. Staruszek puścił jej oczko.

– Chyba miałeś rację, Albusie. Szkoda tylko, że to nie ty musisz to wszystko wpisać do kroniki Hogwartu…

*

Ginny czuwała do pierwszej w nocy, ale kiedy jej współlokatorka nie wróciła do tego czasu, postanowiła odwiedzić Harry’ego. Nie przejmowała się późną godziną, a ów Gryfon był ostatnią osobą, z którą Ginevra widziała z Hermioną. Cały ten plan wydawała jej się dość sensowny.

Przebrała piżamę na szary dres i założyła wygodne buty. Cicho opuściła dormitorium aby przypadkiem nie natknąć się na Michaela. Krukon nadal był nachalny w stosunku do dziewczyny, dlatego starała się go unikać. Ginny szybko znalazła się w pożądanej części zamku. Wieża Gryffindoru, nienaturalnie cicha w nocy. Dziewczyna podała hasło, a Gruba Dama, marudząc pod nosem, odsłoniła przejście do pokoju wspólnego.  Wbiegła po schodach do części z sypialniami chłopców, zatrzymała się dopiero pod drzwiami sypialni Harry’ego, jej brata i Neville’a. Nacisnęła klamkę i weszła do środka, nie do końca bezszelestnie, bo nieszczęsne drzwi musiały zaskrzypieć. Potter, czujny nawet podczas snu, od razu się przebudził.

– Lumos – mruknął pod nosem i uniósł różdżkę, najwyraźniej nadal spał z magicznym patykiem schowanym pod poduszką. Ginny oślepiona światłem zmrużyła oczy.

– To ja, Harry. Zgaś to zanim Ron się obudzi. – Dziewczyna wyjaśniła szeptem i podeszła do łóżka swojego byłego chłopaka. Harry posłusznie zgasił różdżkę, a potem ręką, po omacku, usiłował znaleźć okulary na stoliku nocnym, włożył je na nos. Ginny czekała w napięciu.

– Co tu robisz? Jest trochę późno…  – Gryfonka wywróciła oczami, jednak Harry nie mógł dostrzec tego gestu.

– Zejdźmy na dół zanim się obudzą – szepnęła, zerkając w stronę Ron  i Neville’a. Harry odrzucił kołdrę i zdał sobie sprawę, że jest w podkoszulku i bieliźnie, mimowolnie jego policzki pociemniały. Już chciał z powrotem schować się pod pierzyną, kiedy Ginny lekceważącym tonem powiedziała:

– Daj spokój, widziałam cię bez czegoś więcej niż spodnie. – Uśmiechnęła się pod nosem, a Harry, już trochę mniej zażenowany, podążył za nią do wyjścia. Nie odpowiedział na jej, jakże trafny, komentarz. Rozsiedli się na kanapie, przy kominku, tutaj doskonale się widzieli.

– No więc? – zaczął Harry, czekając na wyjaśnienia. Ginevra założyła kosmyk włosów za ucho i unikając wzroku byłego chłopaka, przystąpiła do wyjaśnień:

– Chodzi o Hermionę. Nie wiem, gdzie ją wysłałeś, ale nie wróciła.  – Zanim do Gryfona dotarł cały sens wypowiedzi, machinalnie sprostował:

– Nigdzie jej nie wysyłałem.

– Co nie zmienia faktu, ze jest po pierwszej a ona nie wróciła! – Dziewczyna chciała zwrócić uwagę Harry’ego na tą ważniejszą kwestię. Okularnik zmarszczył brwi.

– Jak to „nie wróciła”?

– Normalnie! Nie ma jej w dormitorium!

– Jasna cholera – wyrwało się Harry’emu. Ginny posłała mu pytające spojrzenie.  – Ona.. znaczy Hermiona…

– No! – poganiała go Gryfonka, coraz bardziej zaczynała się martwić o przyjaciółkę.

– Jest w Malfoy Manor.  – Zapadła cisza. Harry spokojnie czekał na jakąś reakcję Ginevry. W końcu dziewczyna wybuchnęła:

– Jak mogłeś pozwolić iść jej tam samej!!! On jest niebezpieczny, to śmierciożerca! Powinieneś być bardziej odpowiedzialny!

– Ciszej! Zaraz ktoś tu przyjdzie – syknął Harry. Ginny wzięła głębszy wdech, przymknęła oczy.

– Co was podkusiło, żeby jej na to pozwolić?!

– A co miałem jej zabronić?

– Cokolwiek, Harry! Cokolwiek!

– Przestań wrzeszczeć! Chcesz się tłumaczyć McGonagall, a co gorsza Ronowi?

– Nikomu się nie muszę tłumaczyć! – Fuknęła Gryfonka, ale też trochę się uspokoiła.

– Wiem, że nie musisz – spokojnie odparł Harry i uspokajająco położył jej rękę na ramieniu. Znów zapadła cisza. Chłopak westchnął i zabrał rękę.

– Z tego co wiem, to Hermiona uzgodniła wszystko z McGonagall. Gdyby coś się stało na pewno wiedzielibyśmy pierwsi. – Te wyjaśnienia trochę uspokoiły Ginny. Odgarnęła włosy z czoła.

– Pewnie masz rację. Może niepotrzebnie panikuję, ale… - zawahała się chwilę i spuściła wzrok. Zawsze to robiła, gdy nie wiedziała, czy może poruszać daną kwestię. Brunet doskonale znał ten gest.

– Wiesz, że możesz mi powiedzieć. – Złapał ją za rękę, Ginevra podniosła na niego wzrok. Biła się z myślami.

– Hermiona jest częścią rodziny i… no wiesz. Fred też jest, to… to głupie – stwierdzała nagle zniechęcona i smutna. Harry doskonale wiedział co rudowłosa dziewczyna ma na myśli.

– Ja też się o nią boję, ale nie możemy wariować, Gin. Podczas wojny giną ci, którzy nie powinni, ale wojna się skończyła, już wszystko będzie dobrze. – Po policzkach Ginevry popłynęły łzy, nie otarła ich, za to rzuciła się Harry’emu na szyję.

– Dziękuję – szepnęła. Potrzebowała tego od bardzo dawna, Hermiona pogrążona w jeszcze większym smutku, po stracie rodziców, cierpiała równie mocno. Takie rozmowy między dziewczynami kończyły morzem łez. Harry był dla Ginny ostoją, była mu za to dozgonnie wdzięczna. Pozwolił, aby zmoczyła mu podkoszulek, czekał spokojnie, wsłuchując się w trzask ognia w kominku. Nie minęło pięć minut, kiedy Ginny oderwała się od ramienia Gryfona i otarła zaczerwienione oczy ręką.

– Dziękuję – powiedziała znowu i  uśmiechnęła się z wdzięcznością. Harry również uniósł kącik ust ku górze.  

– Jutro z samego rano zobaczymy się z Hermioną na śniadaniu, a teraz odprowadzę cię do dormitorium – powiedział. Widząc, że Ginny nie jest przekonana co do tego planu, uniósł jej podbródek ku górze. Nachylił się i szepnął:

– Wszystko będzie dobrze – Te trzy słowa miały magiczną moc. Dziewczyna przymknęła oczy i uspokoiła się. Po chwili otwarła oczy i napotkała spojrzenie zielonych tęczówek. Harry nie wiedział co kierowało nim w tamtej chwili, ale nachylił się do Gryfonki i musnął wargami jej usta. Zaskoczona Ginevra odsunęła się prędko.  Mrugała, niedowierzając.

– Przepraszam Harry, ale nie taki był cel mojej wizyty – powiedziała chłodno, zabrzmiało to dużo bardziej oschle niż dziewczyna zamierzała.

– Przepraszam, nie sądziłem, że tyle się między nami zmieniło; że brzydzisz się mnie dotknąć – odparł z goryczą, patrząc jej prosto w oczy. Oboje nie przemyśleli swojego zachowania. Nastała niezręczna cisza, jednak Ginny dość szybko się reflektowała.

– Nie, Harry, przepraszam. Nie chciałam, żebyś tak to odebrał… - przerwał jej:

– Nie powinienem cię całować.

– Jeszcze dwa miesiące temu nie miałabym nic przeciwko, tylko… - urwała, w porę gryząc się w język.

– Tylko? – drążył temat okularnik. Ginny westchnęła.

– Zaczęłam się z kimś spotykać. – Harry powoli kiwnął głową, starał się przetrawić tą informację. W końcu nie tak dawno Ginny była jego dziewczyną.

– Nie mów na razie Ronowi, nie da mi spokoju  – poprosiła. Potter znów kiwnął głową.

– Powiesz mi chociaż kto to? – Gryfonka zaczęła bawić się rękawem bluzy, kiedy znów podniosła wzrok na Harry’ego, jej głos był spokojny:

– Na razie nie wiem, czy to coś poważnego –skłamała. – Zostawmy to między nami.

– Mam nadzieję, że wiesz co robić – skwitował Gryfon. Ginny wstała z kanapy.

– Ja też, Harry. – Podeszła do dziury pod portretem, sprawnie wymijając szachy rozrzucone po podłodze, najwyraźniej Gryfonom bałagan nie przeszkadzał. Stanęła w przejściu i odwróciła się do chłopaka.

– Dobranoc – powiedziała, a ciche „dobranoc” Harry’ego, dźwięczało jej w uszach do momentu w którym nie stanęła pod drzwiami swojej sypialni.

*

Hermiona pojawiła się wśród zielonych płomieni w kominku, mieszczącym się w Malfoy Manor. Za każdym razem, kiedy przybywała do  domu Dracona i Narcyzy przechodził ją dziwny dreszcz. W pomieszczeniu panowała straszliwa cisza. Gryfonka liczyła na pojawienie się pani Malfoy lub jej syna. Zdjęła szatę podróżną i przewiesiła sobie przez ramię. Rozejrzała się po salonie. Nie zmienił się przez te dwa miesiące. Zerknęła w stronę kanapy, na której…  Wzdrygnęła się na samo wspomnienie. Przeszła przez długość pomieszczenia i stając przy łuku, łączącym salon z holem, zawołała:

– Halo? Jest tu ktoś?

 Cisza. Dziewczyna zauważyła wieszak, stojący obok wejściowych drzwi. Powiesiła swoją pelerynę na jednej z rzeźbionych rączek i odeszła kawałek, przyglądając się obrazowi niewielkiego dworku na tle lasu świerkowego.  Stanęła bliżej i przesunęła palcami po płótnie. Obraz miał w sobie coś, co przyciągało Gryfonkę.

– Granger? – usłyszała za sobą męski głos. Odwróciła się szybko, stając oko w oko z Draconem Malfoyem. Był zdziwiony jej obecnością, zmizerniał jeszcze bardziej w ciągu tych dwóch miesięcy. Zapadnięte policzki, podkrążone oczy. Suche usta i oklapnięte włosy. Przez jedną, krótką chwilę Hermionie zrobiło się go żal.

– Luna odpisała – powiedziała krótko, wyjaśniając cel swojej wizyty. Była szczerze wzruszona, widząc jak po tej informacji w Malfoyu odradza się nadzieja.  Nagle chłopka złapał się za głowę. Gryfonka widziała jak krzywi się z bólu. Zrobiła krok w jego stronę.

– Wszystko w porządku? – Otworzył oczy i warknął, udowadniając Hermionie, że zmienił się tylko z zewnątrz:

– A jak, kurwa, myślisz? – Współczucie dziewczyny zamieniło się w złość, odsunęła się od Ślizgona. Milczeli jeszcze chwilę.

– Co napisała? Ma to? – zapytał, zmieniając temat, kiedy ból ustał.

– Napisała, że nie chce z nami rozmawiać. To jest, ze mną i Harrym.

– Oczywiście musiałaś wmieszać w to Pottera? – żachnął się Draco.

– Już o tym rozmawialiśmy…

– Wiem. Chcesz się przejść? Lepiej się czuję na świeżym powietrzu – zaproponował. Hermiona wzruszyła ramionami, więc chłopak nic nie mówiąc, podszedł do drzwi, otworzył je, a potem odwrócił się do Gryfonki, stojącej w tym samym miejscu.

– Idziesz? – zapytał. Dziewczyna przytaknęła i chwyciła szatę podróżną wiszącą na wieszaku. Założyła ją, Draco przepuścił ją w drzwiach. Znaleźli się na dworze.

Hermiona była oczarowana ogrodem Malfoyów, choć zapuszczony, nadal robił wrażenie, miał w sobie tą magię.

– Już wiem, czemu wolisz przebywać na dworze – powiedziała cicho, rozkoszując się widokiem. Być może nocą trudniej było dostrzec wszystkie szczegóły, cieszące oko za dnia, ale mimo to panna Granger czuła się jakby w innym świecie.

– Tylko nie mów, że te kilka ośnieżonych krzaczków robi na tobie takie wrażenie, Granger. – Parsknął śmiechem, a Gryfonka przestała się rozglądać. Spojrzała w stronę Ślizgona.

– Gdzie idziemy? – zapytała, unikając jego wzroku. Szli jedną z alejek wysypanych białymi kamykami nie większymi od muszli ślimaka. Z pewnością za pomocą jakiegoś zaklęcia oczyszczono wszystkie dróżki ze śniegu. W oddali był słychać pohukiwanie sowy oraz odgłos przelewającej się wody. Drogę oświetlał im księżyc, noc była bezchmurna, a niebo pełne gwiazd. Draco szedł kilka kroków za dziewczyną.

– Skoro tu ci się tak podoba powinnaś zobaczyć różany ogród mojej mamy. Kiedyś był chlubą rodziny Malfoyów – odezwał się po chwili.

– Kiedyś?

– Kiedy jeszcze miała siłę, czas i chęci, aby porządnie się nim zająć. 

– Czyli kiedy? – Chciała wymusić tą odpowiedź, chciała, żeby powiedział to na głos. Chciała mu jasno i dobitnie pokazać co jest dobre, a co złe. Draco doskonale wiedział, co chce usłyszeć Gryfonka, spojrzał jej w oczy i bez zająknięcia, wyrzekając się jakichkolwiek uczuć, odpowiedział:

– Przed powrotem Voldemorta. – To, że wymówił jego imię wywołało na twarzy dziewczyny jakieś emocje, nie do końca potrafił je rozszyfrować. Nastała cisza.

– Żadnych innych pytań? – rzucił z rozbawieniem, choć ton jego wypowiedz był zupełnym przeciwieństwem tego, co czuł.

– Powiedziałeś – zaczęła Hermiona, uciekając wzrokiem od twarzy chłopaka. – Powiedziałeś „Voldemort”, a nie „Czarny Pan”. – Wstrzymał na chwilę oddech. Przejrzała mnie? Hermiona nic więcej nie musiała mówić.

– Wszystko ze mną w porządku, Granger. Potrafię rozróżnić dobro od zła. To, że moje wybory…

– Tylko nie mów mi o trudnych i niewłaściwych wyborach, Malfoy  - przerwała mu, pewna tego co zaraz usłyszy. Zaskoczył ją.

– Miłem mówić o braku jakiegokolwiek wyboru. – Odwróciła się gwałtownie,  chłopka w ogóle się tego nie spodziewał, więc prawie na nią wpadł. Znajdując się tak blisko, Hermiona szybko odsunęła się od Ślizgona.

– A teraz? – zapytała, łapiąc swoim spojrzeniem jego uciekający wzrok.

– Co teraz?

– Co byś wybrał? Gdybyś mógł wybierać…

– Wiem co chcesz usłyszeć, Granger. Wiem, że na siłę próbujesz znaleźć dla mnie usprawiedliwienie, ale z możliwością wyboru, czy bez, zrobiłbym to samo.

– Nie wierzę. Po prostu zgrywasz takiego… –  Przerwał jej, wściekły i bezsilny. Jego krzyk, był niczym wołanie o pomoc:

– Jestem potworem, Granger! – Nic nie powiedziała, ale widział w jej oczach to niedowierzanie i współczucie. Nie chciał tego, nie potrzebował jej. Nikogo nie potrzebował! Prawda?

– A może ja to lubię? Może lubię ranić innych? Może sprawia mi to chorą satysfakcję? Nie potrzebuję ani ciebie, ani twojego współczucia.

– Nie powiem „nie umiesz kłamać”, bo oboje wiemy, że to nie prawda, ale dziś wybitnie ci nie wychodzi.

– Nigdy nie wiesz, kiedy się zamknąć, co Granger? – rzucił rozwścieczony.

– Nie wierzę ci z jednego, prostego powodu; widziałam wtedy twoją minę. – Nie zrozumiał od razu i Gryfonka mogła zaobserwować jak ściąga brwi.

– Pamiętam doskonale moją pierwszą wizytę tutaj, widzieliśmy się w trochę innych okolicznościach. Pamiętasz? Miałam okazję poznać bliżej twoich krewnych.

– Ironia ci nie wychodzi, Granger – chciał zmienić temat, wolał sobie nie przypominać. Dziewczyna szybko podwinęła rękaw szaty podróżnej i bluzy. Na jej lewym przedramieniu, od nadgarstka ciągnęła się blizna, litery wycięte nożem w skórze tworzyły napis: szlama.  Draco przez chwilę wpatrywał się w rękę Gryfonki. Podniósł na nią wzrok. Chciał coś powiedzieć, rzucić kąśliwą uwagę, być znów górą. Hermiona odezwała się pierwsza, opuszczając rękaw szaty:

– Nie potrafiłeś znieście tego widoku, prawda? Widziałam, jak kazali ci patrzeć. Wcale nie sprawiało ci to „chorej satysfakcji”. – Bardziej stwierdziła niż zapytała, cytując jego własne słowa.

– Nie zapominaj kim jestem, Granger.

– A kim jesteś? – Długo szukał odpowiedzi, nie znalazł.

Dalej szli w milczeniu, a żwir szeleścił pod ich stopami. Obeszli część domu Malfoyów, znajdując się na tyłach rezydencji. Hermiona ujrzała fontannę, porośniętą bluszczem, teraz częściowo obsypaną śniegiem. Wysoką, nieprzyciętą trawę, gdzieniegdzie dzikie kwiaty wszystko to pokrywał srebrzysty szron. Wśród szarości i bieli dało się odszukać alejki wysypane żwirem. Co jakiś czas mijali święcącą się latarenkę. Draco nagle się rozkaszlał, czym zwrócił na siebie uwagę Gryfonki.

– Może odpoczniemy? – zaproponowała Hermiona, widząc, że Ślizgon jest co najmniej zmęczony. Draco nie mógł sobie wybaczyć, że teraz nawet najbardziej prozaiczna czynność go wykańcza. Kiwnął głową i odszukał wzrokiem drewnianą ławkę, ukrytą pośród ośnieżonych krzewów. Usiedli na niej, nie przejmując się wilgotnym drewnem. Uprzednio Draco strącił niewysoką warstwę śniegu ręką.

– Myślisz, że ten cały Smoczy kamień pomoże? – zapytał Malfoy. Hermiona pokiwała głową.

– Ojciec Luny miał o nim książkę w swojej biblioteczce. Niestety wielu czarodziei poddaje pod wątpliwość istnienie tego kamienia, ale podobno ktoś go odnalazł. Tak twierdził Dumbledore.

– Kto? – zapytał Malfoy. Hermiona nie była pewna, czy warto o tym wspominać.

– A kto lubił gromadzić zaginione przedmioty, kogo zawsze fascynowały takie ewenementy?

– Voldemort – powiedział cicho, dziewczyna pokiwała głową i westchnęła.

Draco zawsze w pewnym stopniu podziwiał Czarnego Pana. Czarnoksiężnik był kimś, kogo czarodzieje będą wspominać jeszcze długo, jego nazwisko znajdzie się w podręcznikach do Historii Magii. Wzbudzał lęk i szacunek nawet po śmierci. Chłopak też chciał być zapamiętany. Chciał aby poświęcano mu uwagę, szanowano go. Zawsze w cieniu Pottera, tak jak Voldemort żył w cieniu Dumbledore’a. To właśnie były dyrektor Hogwartu był uważany za najpotężniejszego czarodzieja, ale czy przez to ktoś zapomniał o Tomie Riddle’u? Nie. Czy potrafię być jak On? Już dziś wiedział, że nie. Na wspomnienie, tego co usiłował zrobić przeszły go ciarki… Nikt o tym nie wiedział, Blaise, Narcyza, Lucjusz. Nikt. Ale jeśli powiedzenie prawdy go uratuje? Jeśli…

– Granger? – zwrócił na siebie jej uwagę. Bystre oczy dziewczyny wpatrywały się w jego twarz. Bał się. Bał się wyznać prawdę.

– W zeszłym roku szukałaś z Potterem horkruksów, zgadza się?  - wypalił szybko. Hermiona nie wierzyła w to, co właśnie usłyszała. Powoli kiwnęła głową. Malfoy próbował pozbierać myśli, kiedy w końcu odezwała się Gryfonka:

– Skąd o tym wiesz? Skąd wiesz o horkruksach? Voldemort nikomu o nich nie powiedział…

– Nie musiał, na szóstym roku podsłuchałem rozmowę Pottera i Weasleya, poszukałem, popytałem i dowiedziałem się co nieco o Riddlu.

– Czemu nikomu nie powiedziałeś?

– Miałem większe zmartwienia, niż rozszczepiona dusza…

 Nagle oczy Hermiony rozszerzyły się do wielkości spodków. Domyśliła się, już wiedziała. Draco był pewny, że jest skończony, że wyląduje w Azkabanie. Dziewczyna wstała gwałtownie z ławki, łapiąc się za głowę. Malfoy również wstał wyciągnął rękę w jej stronę, nie będąc pewnym, co właściwie chciał osiągnąć. Złapał ja za łokieć, wyrwała rękę i cofnęła się kawałek.

– Jak mogłam być tak głupia… – usłyszał jej szept, pełen niedowierzania i goryczy. Milczał. Uniosła głowę w stronę nieba, przymknęła oczy na moment, a zaraz potem wbiła wzrok w stalowe tęczówki Ślizgona.

– Próbowałeś. – Bardziej stwierdziła niż zapytała. Malfoy kiwnął głową. Paradoksalnie do oczu dziewczyny napłynęły łzy.

– Chciałam ci pomóc! – krzyknęła w końcu. – Jak mogłeś… jak w ogóle…

 Widząc, że zrobił krok w jej stronę cofnęła się jeszcze bardziej. Spokojnie patrzał na jej łzy, szok i załamanie.

– A ja głupia, wierzyłam… Wierzyłam… – Kolejne słowa nie przechodziły jej przez usta. Odwróciła się tyłem do Ślizgona.

– Wracam do Hogwartu – oznajmiła po chwili, lodowatym tonem. Draco czuł się dziwnie, ulga, której się spodziewał nie nadeszła. Czuł się naprawdę dziwnie, był zły na siebie, że ją okłamał. Weź się w garść, Draco. To tylko Granger, to nic… Przecież to tylko jej wina. Prawda?

Kurwa, nie prawda!

Ten monolog wewnętrzny, mógłby prowadzić jeszcze długo, ale zauważył jak postać Hermiony znika zza zakrętem jednej z alejek. Poszedł za nią, cicho jak cień.

Hermiona bez większych trudności odnalazła drogę do drzwi rezydencji Malfoyów. Pozbierała się po szoku, jaki właśnie przeżyła, a łzy zdążyły wyschnąć. Ściskała różdżkę w ręku, gotowa w każdej chwili rzucić Experialmusem w Malfoya. Weszła do domu, nie przejmując się brudnymi butami. Skierowała się prosto do salonu, bawiło ją, że porusza się po Malfoy Manor z taką swobodą. Stanęła w kominku, uprzednio, sięgając po garść proszku fiuu.

– Gabinet dyrektora, Hogwart – powiedziała głośno i wyraźnie, rzucając proszek pod nogi. Nic się nie wydarzyło. Żadnych zielonych płomieni,  żadnych uczuć towarzyszących teleportacji. Gryfonka niepewnie otworzyła oczy i ujrzała przez sobą salon Malfoyów. Sięgnęła po drugą garść proszku i powtórzyła wszystko. Znów nic. Kiedy tym razem otworzyła oczy przed kominkiem stał Draco.

– Chcę wrócić do Hogwartu – oświadczyła, jakby to nie było oczywiste. Chłopak pokręcił głową z czymś na kształt współczucia wymalowanym na bladej twarzy. Zaraz, zaraz… Współczucia?!  Zaczynało się robić coraz dziwniej, dziewczyna chciała opuścić to miejsce i już nigdy nie wrócić.

– Ostatnio w Ministerstwie mają problemy w dziale transportu i komunikacji, obawiam się, że…

– Chcę wrócić do szkoły! – wrzasnęła na niego. Była rozbita i nie wiedziała co myśleć. Nie mogła uwierzyć, że chłopka zrobił coś takiego! Próbował zrobić… Poprawiła się, ale nie miało to większego znaczenia. Chciała uciec od niego jak najdalej! Zawiódł ją! Gryfonka obwiniała go za awarię kominka.

– Rano powinno wszystko działać – powiedział spokojnie. Rzuciła mu mordercze spojrzenie.

– Nie zostanę tu z tobą – warknęła. Nie miała siły na jego towarzystwo, chciała przemyśleć to wszystko.

– Pościelę ci w gościnnym.

– Nie zostanę tutaj!

– Dostaniesz sypialnie w innym skrzydle niż mój pokój.

– Której części zdania „nie zostanę tutaj” nie zrozumiałeś?

– Nie próbuj być wredna, okej? – Nie odezwała się już słowem, a jej oczy ciskały Avady. Draco nienawidził tego spojrzenia. Przeklinał ministerstwo i ich awarie, które swoją drogą zdarzyły się ostatnio dość często.  Opuścił salon, upewniając się, że dziewczyna idzie za nim. Wszedł po schodach na górę i skręcił w prawo. Szli długim korytarzem, a chłopak różdżką oświecał świeczniki, wiszące na ścianie. Żadnych okien, żadnej bieli. Hermiona czuła się nieswojo w domu Malfoyów. Zdecydowanie było tu za mało światła. Nie uśmiechało jej się spędzenia nocy w Malfoy Manor, ale sypiała już w gorszych miejscach.  Wstaniesz z samego rana i wrócisz do zamku, zdążysz nawet na śniadanie, to tylko… Zerknęła na zegarek, wskazywał kwadrans po dwunastej. Tylko pięć godzin i czterdzieści pięć minut. Nie dużo, prawda? Próbowała się uspokoić i pozbierać myśli, ale to, czego właśnie się dowiedziała… W końcu Dracon zatrzymał się przy jakiś drzwiach, otworzył je, a Hermiona zajrzała do środka. W pokoju panowały egipskie ciemności, toteż nie wiele mogła dostrzec. Malfoy mruknął pod nosem jakąś formułkę i natychmiast żyrandol pod sufitem się zaświecił. Stanął w progu pokoju, przyglądając się Gryfonce. Panna Granger  rozglądała się po sypialni, próbując nie okazać zachwytu.

Pokój był w zupełnie innym stylu niż reszta domu. Liliowe ściany sprawiały, że pomieszczenie było strasznie jasne i nawet ciemnopurpurowym zasłoną na oknie nie udało się ukraść tego światła. Drewniana podłoga, choć ciemnobrązowa, dodawała przytulności pomieszczeniu. Był to ciepły odcień brązu. Pośrodku sypialni stało dwuosobowe łóżko, choć Hermiona obstawiała, że spokojnie pięć dorosłych osób również by się na nim wyspało. Pościel była śnieżnobiała, a fioletowa narzuta, naciągnięta do połowy łóżka, równiutko rozłożona. Dwie drewniane etażerki stały po obu stronach łoża. Na podłodze leżał biały, puchaty dywan. Pomieszczenie strasznie przypadło Hermionie do gustu, ale nie odezwała się słowem. 

– Te drzwi na lewo – chłopka powiedział po chwili, a Hermina odruchowo popatrzała na wskazywane przez niego przejście. – Prowadzą do łazienki. – Kiwnęła głowa na znak, że zrozumiała.

– No to ten… Rozgość się, czy coś – dodał na odchodne.  Zamknął za sobą drewniane drzwi pokoju. Została sama. Usiadła na skraju łóżka i westchnęła. Nie dało się nie zauważyć, że Ślizgon się stara, ale teraz mało ją to obchodziło. Nie po tym, co jej powiedział. Albo właściwie, po tym, czego jej na początku nie powiedział! Zauważyła , że nadal ma na sobie szatę podróżną. Zdjęła ją szybko i położyła na fotelu stojącym w rogu pokoju. Był obszyty bladoróżowym materiałem. Rozpięła zamek bluzy i przeczesała włosy ręką. Palce wplątały się w loki na głowie dziewczyny. Po chwili usłyszała ciche pukanie do drzwi.

– Proszę.

Przez uchylone drzwi do pokoju zajrzał skrzat.

– Panicz Dracon, kazał zapytać, czy będziesz pani coś jeść.

– Nie, dziękuję – odpowiedziała grzecznie Hermiona. Skrzat kiwnął głową.

– O której godzinie, pani życzy sobie śniadanie i pobudkę?  

– Za śniadanie podziękuję. Chciałabym wstać o szóstej. – Skrzat znów skinął głową, życzył dziewczynie dobrej nocy i zniknął, zamykając za sobą drzwi.

Hermiona postanowiła skorzystać z łazienki, otworzyła niewielkie drzwi, znajdujące się na zachodniej ścianie pokoju. Pomieszczenie nie było duże; podłoga wyłożona błękitnymi kafelkami, a ściany białe z niebieską listwą przy suficie. W rogu pomieszczenia na złotych stopkach stała wanna. Gryfonka pochyliła się nad umywalką. I przemyła twarz zimną wodą. Wytarła się w biały ręcznik, wiszący tuż obok umywalki, a potem spojrzała w okrągłe lustro wiszące na ścianie. Wyglądała tak jak zawsze. Zmierzwione, splątane włosy. Oczy miała lekko podkrążone, bo ostatnimi czasy nie sypiała zbyt dobrze.  Bystre spojrzenie brązowych oczu obserwowało każdy jej ruch. Przeklinała Ślizgona na wszystkie znane sposoby, zawiódł ją. Uwierzyła w niego, w zamianę na lepsze, choć nigdy nie dał jej żadnych dowodów na to, że się zmienił.

– Od kiedy jesteś taka naiwna? – szepnęła do swojego odbicia z goryczą w głosie. Spuściła wzrok i wyszła z łazienki.

Na łóżku dostrzegła jakiś materiał. Była to poskładana w kostkę, bladoniebieska koszula nocna. Hermiona rozłożyła ją, zastanawiając się, kto ją przyniósł. Nie pochwalała tego, że Draco w ten sposób wykorzystuje skrzaty. Koszula miała cienkie ramiączka i sięgała Gryfonce zza kolana. Co mam do stracenia? Zapytała samą siebie, rozpinając guzik w spodniach. Wyswobodziła się z jeansów i koszulki, na bieliznę nałożyła koszulę nocną. Była ze zwiewnego materiału, przyjemnego w dotyku. Złożyła swoje ubrania i odłożyła na fotel. Różdżkę położyła na stoliczku nocnym i wsunęła nogi pod grubą pierzynę. Starała się zasnąć.

Draco wrócił do swojej sypialni. Zdjął ubranie, kładąc się do łóżka w białym podkoszulku z krótkim rękawem i bokserkach. Nie mógł zrozumieć co go podkusiło. Po co zaczął ten temat? Widział, że oprócz złości, Hermiona była zwyczajnie zawiedziona. Nie chciał tego. Z jakiegoś powodu nie chciał jej zawieść. Za późno. Ich relację uległy diametralnej zmianie. Jednak żadne nie potrafiło określić co dokładnie się zmieniło. Malfoy starał się zasnąć, ale to wcale nie było proste. Analizował każdy swój ruch, starając się wyłapać błędy. Przewracał się z boku na bok. Niewielki zegar, stojący na szafce nocnej wskazywał wpół do drugiej w nocy. Odwrócił się na drugi bok, zamknął oczy. A upragniony sen nie nadchodził.

Hermionę obudziła muzyka. Chwyciła różdżkę, leżącą na stoliku nocnym.

– Lumos – mruknęła. Pokój wyglądał dokładnie tak samo jak przed momentem w którym się położyła.  Odrzuciła kołdrę, siadając na brzegu łóżka. Znów te dźwięki, był to fragment grany na skrzypcach. Panna Granger zmarszczyła ze zdziwieniem brwi. Stanęła na nogi i z różdżką w ręku podeszła do drzwi. Otworzyła je wyglądając na korytarz. Nic, muzyka ustała. Wróciła do sypialni i położyła się z powrotem. Miała świadomość, że jeśli porządnie się nie wyśpi jutro na lekcjach będzie nieprzytomna. Położyła głowę na poduszce i zamknęła oczy. Znów usłyszała muzykę. Co jest? Pomyślała. Dziewczyna znów otworzyła oczy i ponownie wstała. Wydawało jej się, że dźwięk dochodzi tuż zza jej drzwi. Tym razem podbiegła do nich i otworzyła na całą szerokość. Pusto, znów dom pogrążył się w nieprzeniknionej ciszy. Powili się cofnęła i zamknęła drzwi, wystarczyło, żeby się odwróciła, a muzyka znów rozbrzmiała. Teraz już naprawdę rozdrażniona otworzyła drzwi, wyglądając na korytarz. Oczywiście był pusty. Usłyszała jak ktoś schodzi po schodach. Pewniej chwyciła różdżkę i zamknęła drzwi pokoju, wychodząc na hol. Ruszyła korytarzem. Ramiączko koszuli nocnej zsunęło jej się z ramienia, poprawiła je. Stając u szczytu schodów, rozejrzała się dokoła. Była sama. Nie dajmy się zwariować. Uspokoiła się i parsknęła śmiechem. Stwierdziła, że zejdzie na dół i jeszcze się rozejrzy. W połowie drogi na dół, zauważyła sylwetkę u podnóża schodów. Zatrzymała się.

– Granger? – zapytał Draco, przekrzywiając głowę w bok. Przyjrzał jej się dokładnie i musiał przyznać, że widok Gryfonki w cienkiej koszuli nocnej ruszył jego wyobraźnie.

– Słyszałam muzykę.

– Tak, to stara szafa grająca, czasem się włącza sama z siebie. Matka nie chce jej oddać do naprawy – wyjaśnił chłopak i wspiął się na schody, stając na równi z Gryfonką. Hermiona skinęła głową.

– Skoro już tu jesteśmy, to mogłabym dostać trochę wody? – zapytała, gdy zapanowała między nimi niezręczna cisza. Kiwnął głową i ruszył w dół schodów. Stanęli w holu, przyglądając się sobie z zaciekawieniem.

– Poczekaj w salonie, przyniosę ci. – Draco ruszył w stronę kuchni, a Hermiona zaszokowana jego uprzejmością udała się do salonu. Usiadła na kanapie i wpatrywała się w zgaszony kominek.  W salonie świeciły się trzy subtelne lampy naścienne. Draco wrócił ze szklanką wody. Postawił ją na stoliku przed Gryfonką, i zaryzykował, siadając obok niej. Machinalnie się odsunęła.  Sięgnęła po szklankę i opróżniła ją duszkiem. Odstawiła puste naczynie na stolik i wstała, kierując się do wyjścia. Chwycił ją za ramię. Odwróciła się w jego stronę. Uderzyło ją spojrzenie Malfoya; po raz pierwszy dostrzegła w jego oczach emocję. Bił z nich niesamowity smutek. Draco wiedział, że tylko Gryfonka może mu pomóc, zresztą tylko jej pomoc chciał przyjąć. Chciał żyć i tak strasznie żałował tego wszystkiego co się stało.

– Pomóż mi – szepnął, niemal błagalnie. Wyrwała ramię z jego uścisku.

– Sam wydałeś na siebie wyrok – powiedziała chłodno, choć gdzieś tam w środku wiedziała, że chce mu pomóc. I być może jej działanie nie będą przełomem w magmedycynie. Jej nazwisko, mugolskie nazwisko, nie będzie wychwalane w książkach. Ale czy kiedykolwiek tego chciała? Nie. Myśl, że może uratować choć jedno istnienie, to jej wystarczało. Musiało wystarczyć.

– Opowiedz mi wszystko od początku – powiedziała łagodnie, siadając z powrotem na kanapie. Draco zmusił się do uśmiechu i również usiadł.

– Dziękuje – powiedział cicho, nie patrząc w oczy Gryfonce.

– Czyżbyś poznał nowe słowo? – zażartowała, licząc, że rozładuje napięcie panujące w salonie. Powoli na nią spojrzał. Od długiej szyi, przez linię szczeki, jego spojrzenie zatrzymało się na ustach Gryfonki. Przypomniał sobie ich smak, tak specyficzny, inny. Nagle zapragnął znów poczuć miękkość jej warg. Umieram, co mam do stracenia? Wydawało mu się, że nic. Powoli zbliżył twarz do twarzy dziewczyny. Stykali się czołami. Hermiona była jak sparaliżowana, oddychała szybko i urywanie. Czuła dziwne ciepło i rosnącą ekscytacje. Zamknęła oczy. Oddech Ślizgona owiewał jej policzki.

– Nie mogę – szepnęła cicho, ale nie odsunęła się. Nie potrafiła wykonać żadnego ruchu. Draco nachylił się jeszcze bardziej. Już prawie dotykał ustami jej warg. Przedłużał ten moment, aż w końcu Hermiona się otrząsnęła i otworzyła oczy. Odsunęła się do niego. Patrzał w jej oczy, tak ciepłe i ufne. Żadne nie odwróciło wzroku. Przyłożył ręce do jej policzków. Poczuł miękkość jej skóry pod palcami.  Miał chłodne ręce, natomiast ona płonęła. Przytrzymał jej twarz i nachylił się, złączając ich wargi w pocałunku. Przeciągnął ten moment w nieskończoność, ale nie odważył się pogłębić pocałunku, aż w końcu puścił dziewczynę i sam się odsunął.  Spojrzała na niego przerażona, Draco przeciwnie, był oazą spokoju. Hermiona nie wiedziała co powiedzieć, wyrzucała sobie, że to znów się stało. Widząc jej zmieszanie, powiedział:

– Przepraszam.

Mimo tego, Hermiona nie miała pojęcia jak się zachować.

– To nie mogło się wydarzyć – powiedziała w końcu, ale głos jej zadrżał. Ślizgon skinął głową. Znów milczeli, unikając wzroku tego drugiego.

– Próbowałem to zrobić na siódmym roku – powiedział, diametralnie zmieniając temat. Gryfonka od razu wiedziała o czym mówi. Nie potrafiła i nie chciała wyobrazić sobie Malfoya biorącego udział w takim rytuale.

– Kogo chciałeś poświęcić? – zapytała, a jej głos przepełniony był bólem.

– Chrisa Tombllera, był Krukonem na trzecim roku. Dostał szlaban u Carrow’ów i tak nie przeżyłby do następnego dnia. – Hermiona pokręciła przecząco głową, a w jej oczach stanęły łzy.

– Nie miałeś prawa o tym decydować!

– Wiem. – Znów zapanowała cisza, aż do momentu w którym Malfoy wznowił historię:

– Nie potrafiłem tego zrobić. Wszystko było już gotowe, ale kiedy… kiedy… – Odwrócił wzrok. – Nie potrafiłem. Byłem zbyt słaby. – Hermiona dostrzegła, że chłopak walczy z łzami. Przemogła się, kładąc rękę na jego ramieniu. Spojrzał w jej oczy. Widziała, że nie potrafił sobie z tym poradzić. Ale nie był słaby, mogła określić go różnymi epitetami, ale nie był słaby.

– Byłeś zbyt dobry, zbyt dobry aby to się udało. – Uśmiechnął się gorzko, powstrzymując łzy.

– Zabiłem go wtedy, może nie udało mi się… - urwał. – Ale zabiłem.

– I przenigdy nie powiem, że to nic, bo trzeba być potworem, żeby zrobić coś takiego, ale przeszłości już nie zmienisz.  – Dziewczyna zabrała rękę z jego ramienia. Malfoy przełknął łzy. Miała cholerną rację.

– Da się to jakoś odwrócić? Te ataki?

– Zawsze możemy spróbować. – Uśmiechnęła się nieśmiało. Skinął głową.

– Ostrzegam, że nie będzie łatwo. Ani przyjemnie, a to co planuje w ogóle ci się nie spodoba.

– Chcę po prostu żyć.

– Wszyscy chcemy – powiedziała cicho.

 Siedzieli na kanapie, każde pogrążone w swoich myślach. Hermiona była zmęczona tym dniem i ilością nowych informacji. Przymknęła na chwilę oczy i nawet nie wiedziała kiedy zasnęła, a jej głowa opadła na ramię blondyna. Malfoy siedział niewzruszony na kanapie, wpatrując się w pustą ścianę naprzeciwko, kiedy nagle poczuł, że włosy Gryfonki łaskotają jego szyję. Uśmiechnął się, widząc, że zasnęła. Nie przeszkadzała mu jej bliskość. Już dawno przestała mu przeszkadzać. Odgarnął jej niesforny kosmyk włosów z twarz i siedział jeszcze długo, myśląc o tym, co przyniesie następny dzień.

Rozdział pełny naszej ulubionej dwójki! Co myślicie? Doszłam do wniosku, że pora zrobić z tego prawdziwe dramione. Pamiętajcie o komentarzach, bo to naprawdę motywuje do dalszej pracy! Jak ocenianie ten rozdział? Napiszcie koniecznie!

~Pani M.