Rozdział 44

  Wpadam tu dziś z nowym rozdziałem i garstką informacji. Zacznę może od rozdziałów, ponieważ oficjalnie mam już WAKACJE * taniec szczęścia w tle* rozdziały będę pojawiać się częściej, tzn.: oficjalna wersja brzmi tak:  "kolejne rozdziały pojawiają się w sobotę/niedzielę," ale(!) czasami zdarzy się, że notka pojawi się szybciej! Wtedy na pewno poinformuje was na facebooku (<klik> <--- tu możecie polubić naszą stronę i wtedy żaden post was nie ominie) jeśli ktoś chciałby być powiadamiany drogą mailową to proszę o pozostawianie swojego e-maila w komentarzach w zakładce sowia poczta*tutaj*.
 Prawie wszyscy pisaliście aby rozdziały pojawiały się co tydzień i tak też będzie. Jednak postanowiłam wziąć pod uwagę również komentarz "M.S." może faktycznie rozdziały są za krótkie? Zazwyczaj piszę notkę na ponad 2500 słów, to takie minimum. Doszłam do wniosku, że to być może za mało... Postanowiłam, że zacznę pisać dłuższe notki. Zobaczymy co z tego wyjdzie ;)
 To chyba wszystko co mam do przekazania, jeśli ktoś chciałby coś jeszcze wiedzieć śmiało piszcie w komentarzach ;)
~Pani M.

Rozdział 44 – Paryż - miasto zakochanych.

Hogwart...

– Byłaś z Michaelem? – zapytała brązowooka Gryfonka, przewracając kolejną stronę w książce. Zerknęła na Ginny, licząc na szybką odpowiedź.

– Tak – odparła rudowłosa dziewczyna, ściągając szatę do Quidditach przez głowę. Hermiona nieznacznie kiwnęła głową, nie miała jeszcze wyrobionego zdania na temat Krukona i nie wiedziała, czy cieszyć się z ich spotkania czy wręcz przeciwnie.

– Chciałaś pogadać – zauważyła, jak zwykle trafnie, Hermiona. Niesforny kosmyk po raz piąty w ciągu tej minuty opadł jej na czoło. Podirytowana odłożyła książkę na łóżko, wcześnie zapamiętując stronę, i podeszła do komody. Dziewczyny trzymały na niej wszelkiego rodzaju kosmetyki i ozdoby do włosów. Było to jedyne miejsce w pokoju, gdzie Hermiona godziła się na bałagan. Chwyciła czarną, frotową gumkę do włosów i spięła swoje loki w misterny kucyk. Z powrotem usadowiła się na łóżku i chwyciła książkę.

– O czym gadamy? – zapytała po chwili, widząc niespokojne spojrzenie przyjaciółki. Ginny nerwowo przygryzała wargę, nie wiedząc czy poruszać temat Michaela. W końcu się zdecydowała, pomimo że wiedziała co usłyszy od Hermiony.

– Michael wspominał o Balu Bożonarodzeniowym, czemu nic nie mówiłaś? – Zaczęła od bezpiecznego, przynajmniej w jej mniemaniu, pytania. Hermiona westchnęła.

– McGonagall powiedziała, że zamiast balu w połowie semestru zrobią taki wielki na koniec roku, Michael może coś źle usłyszał...  – wyjaśniła starsza z Gryfonek. – Ginny nie obraź się, ale jeśli to jest ta "ważna" sprawa to...

– Nie, właściwie – szybko wtrąciła rudowłosa – właściwie... chodzi o Michaela. On, tak jakby mnie pocałował. – Oczy Hermiony zrobiły się wielkie jak spodki.

– Kiedy? Znaczy, dzisiaj? I co? – Od razu odłożyła książkę i wlepiła wzrok we współlokatorkę.

– Tak, dzisiaj – odpowiedziała ze śmiechem Ginny, jednak szybko spoważniała. – Tylko nie wiem, co to miało oznaczać... Znaczy... On chyba chce do mnie wrócić.

– A co ty o tym sądzisz? Znaczy... mamy takie mugolskie przysłowie wiesz... – Rudowłosa Gryfonka wpadła w słowo Hermionie:

– Nie wchodzi się dwa razy do tej samej wody, o to chodzi? – Hermiona pokiwała głową, Ginny stale potrafiła ją czymś zaskoczyć.

– Skąd je znasz?

– Już to gdzieś słyszałam... – mruknęła. – Ale wracając do Michaela, chyba nie chce z nim być. Skrzywdził mnie.

– To dlaczego się zastanawiasz? – Najmłodsza z siedmiorga rodzeństwa Weasleyów znów przygryzła nerwowo wargę.

– Bo, znaczy... mam taki plan.

– Jeśli chcesz żeby ON był zazdrosny, to od razu mówię, że to najgłupsza rzecz jaką możesz zrobić. – Hermiona od razu wiedziała, co chodzi Ginny po głowie. – Zabawa czyimiś uczuciami nigdy się dobrze nie kończy.

– Wiem, ale... - Panna Granger nie dała jej dokończyć:

– Nie ma żadnych "ale" Gin, to najgorsze co możesz teraz zrobić.

– Ale nie mogę zrobić niczego innego... – wypowiedziała te słowa bardzo cicho, jakby bała się, że ktoś je podsłuchiwał.

– Ginny, naprawdę cię teraz nie rozumiem – zaczęła Hermiona, jednak tym razem to Ginny nie dała jej dokończyć:

– Najgorsze jest to, że ostatnio ja też siebie nie rozumiem. – Panna Weasley westchnęła. – Bo widzisz, z jednej strony to świetnie się z nim gada, no jak się nie kłócimy, lubię jego towarzystwo, ale jednocześnie tak strasznie się boje! Co powiedzą rodzice, Ron, Harry, ty? Tego nie da się przewidzieć. To takie dziwne...

– Jakby nie patrzeć to wcale nie jest dziwne – zaczęła Hermiona, ona również próbowała sobie to wszystko poukładać. – Macie podobne zainteresowania, lubisz facetów z poczuciem humoru w dodatku...

– Wszystko pięknie, ładnie, ale chyba umyka ci jeden malutki fakt... – Hermiona uniosła pytająco brew, jakby faktycznie nie wiedziała co Ginny ma na myśli.

– Na Merlina – rudowłosa dziewczyna podniosła ręce do góry – to ŚLIZGON! A ja jestem Gryfonką, to chyba nie do przeskoczenia.

– A gdzie się podziała ta Ginny, która ma gdzieś opinie innych? Ta która bez oporów poszła z Nevillem na bal w czwartej klasie, ta która chodziła z największymi przystojniakami tej szkoły i w końcu, ta która walczyła o Harry'ego Pottera? – Spojrzały sobie w oczy. Rudowłosa ze łzami bezsilności w oczach, pokręciła głową.

– Nie wiem... – wyszeptała. Szybko otarła samotną łzę, która tak bezczelnie zamierzała spłynąć po jej zaróżowionym policzku.

– Herm, pomyśl logicznie.

– Staram się tak myśleć całe życie – mruknęła tamta, próbując rozładować atmosferę. Podziałało, bo przez twarz Ginny przebiegł uśmiech.

– Słyszałaś kiedyś, żeby jakiś Ślizgon chodził z Gryfonką? Nasze domy się  nienawidzą i chyba już nic tego nie zmieni.

– Skąd wiesz? Moi rodzice zawsze powtarzali, że to my jesteśmy przyszłością. To my tworzymy to co będzie, może to właśnie ty i Zabini uwodnicie wszystkim, że związki pomiędzy Gryfonami a Ślizgonami mają sens... A może to nigdy nie wypali. – Wzruszyła ramionami. – Tak czy siak, warto spróbować.

– Tylko nie wiem co on na to... – Hermiona wybuchnęła śmiechem.

– Ginny, on już dawno jest twój, ale proszę nie śpiesz się i może pogadaj z Ronem...

– A co z Michaelem?

– A co ma być? Po prostu powiedz mu, że nic z tego nie będzie. – Hermiona z powrotem sięgnęła po książkę.

– On zaprosił mnie na ten cały bal...

– A ty odmówiłaś, prawda? – Hermiona spojrzała prosto w niebieskie oczy panny Weasley. Kiedy ta uciekła wzrokiem, na twarzy brązowookiej Gryfonki pojawiło się niedowierzanie.

– Zgodziłaś się?!

– Powiedziałam, że się zastanowię...

– Ginny!

– Okej, dobra, już nie krzycz. – Rudowłosa dziewczyna podniosła ręce w geście poddania. – Pogadam z nim jutro;  albo dzisiaj – dodała, widząc wzrok Hermiony.

*

Francja, Paryż, około południa...

Pansy stanęła w kolejce po bilety, natomiast Harry nerwowo zerknął na zegarek. Był to dokładnie ten sam czasomierz, który dostał od państwa Weasleyów na siedemnaste urodziny. Automatycznie pomyślał o przyjaciołach, których zostawił w Hogwarcie. Z rozmyślań wyrwał go głos Ślizgonki:

– Która godzina? Ej! – Pomachała mu ręką przed twarzą. – Jesteś tu? – Harry zamrugał kilkakrotnie i odpowiedział:

– Co? A tak, po dwunastej.

– Ile? – zapytała, marszcząc brwi. Chłopak ponownie zerknął na zegarek.

– Dwadzieścia po. – Rzucił, a potem zdał sobie sprawę, że są spóźnieni.

– Może jeszcze zdążmy – powiedziała niepewnie Pansy, sama w to nie wierzyła. Zależało jej aby wejść na wierze Eiffla, niestety o drugiej odlatywał ich powóz.

– Jeśli wyjdziemy teraz i pobiegniemy kawałek – dodał Harry – ale nie wejdziemy na wieżę... – Pansy opuściła kolejkę tuż przy kasie i z ponurą miną odeszła kawałek dalej. Harry ruszył za nią.

– Ja też uważam, że dwie godziny na Paryż to trochę mało... – zaczął rozmowę, jednak dziewczyna nic nie odpowiedziała. Słońce schowała się za wielką chmurą i zrobiło się zimniej. Ślizgonka wyciągnęła z torby sweter i ubrała go. Szybkim krokiem pokonywali kolejne alejki i ścieżki. Ślizgonka kilka razy musiała pyta o drogę, ale koniec końcu, dokładnie za pięć druga stanęli przed wzgórzem, prowadzącym do chaty starca z siwą brodą.

– To śmieszne, że nie wiemy nawet jak on się nazywa – powiedziała Pansy, wchodząc na górę.

– Nie był za bardzo rozmowny… – odparł Harry i znów zerknął na zegarek. – Musimy biec, bo nie zdążymy! – Nie musiał dwa razy powtarzać, Pansy puściła się biegiem pod górę. Harry wyprzedził ją i stanął na wzgórzu.  Pochylił się do przodu dysząc, a ręce oparł o kolana.  Ślizgonka w tym momencie również stanęła na szycie wzgórza. Miała przyśpieszony oddech, co było normalne po takim biegu. Uniosła oczy do nieba, a z jej ust wydostał się cichy szept:

– Nie… – zaraz przerodził się w krzyk. – Nie! NIE! NIE! WRACAJCIE!!! – Machała rękami i podskakiwała, jednak to wszystko było na nic. Harry w końcu złapał oddech i również spojrzał w górę. Zobaczył ich powóz odlatujący i wznoszący się coraz wyżej.

– Spóźniliśmy się… – powiedział w końcu. Pansy posłała mu spojrzenie w stylu „no co ty nie powiesz”. 

– Co teraz? – zapytała po chwili. Nie wiedziała co o tym myśleć, przede wszystkim była zła. Nie zobaczyła ani wieży Eiffla, ani nie zdążyła na powóz.

– Zapytamy tego gościa. – Harry wskazał na starca, który przechadzał się po placu, z tej odległości był ledwo widoczny. Pansy z kwaśną miną ruszyła w dół wzgórza. Nie czekała na Harry’ego.  W końcu udało im się dostać na brukowany plac.

– Czego tu chcecie? – warknął na nich starzec. Potem przyjrzał się dokładniej i dodał – A to wy… 

– Nasz powóz odleciał – wyjaśnił Harry. Starzec, uniósł jedną brew.

–Tak i nie wiemy jak się dostać do Beauxbatons – dodała ciemnowłosa dziewczyna. Starzec przeniósł spojrzenie swoich szarych oczu na nią.

– Co panienka nie powie… Jeśli Madame Maxim nie zechce abyście ją odwiedzili to nie odwiedzicie – wyjaśnił spokojnie, a po chwili dodał – Jestem zajęty, muszę iść.

– Zaczekaj! – zawołała za nim dziewczyna.  Mężczyzna odwrócił się na pięcie i westchnął.

– Czego jeszcze chcecie? – warknął.

– Madame Maxim nas zaprosiła do Beauxbatons, nie da się z nią skontaktować? – zapytała Pansy pełna nadziei. Flawian westchnął, zazwyczaj dzieciaki, które do niego przyjeżdżały były irytujące, ale ta dwójka przebiła wszystko. Z drugiej strony mieli w sobie coś, co przekonało go do pomocy.

– Mam w domu sowę, możecie wysłać list.

– Jak długo…

– Jakieś cztery godziny. – Widząc, że Harry znów otwiera usta, starzec dodał:  – Żadnych więcej pytań! – Ruszył w stronę domu utykając, złapał go skurcz w lewej nodze. Przeklął cicho i pchnął drzwi. Widząc, że chłopak próbuje wejść tam za nim zatrzymał się w przejściu.

– Wy czekacie tu – mruknął, a potem zniknął za drzwiami. Harry  i Pansy popatrzyli po sobie zdziwieni, ale żadne nic nie powiedziało. Minęło dobre piętnaście minut zanim Flawian wrócił. Niósł w dłoniach małą, szarą sówkę.  Z tylnej kieszeni spodni wyciągnął pomięty pergamin.

– Ona dostarczy list. – Spojrzał na sówkę z czułością i poklepał ją po głowie.

– Nie mamy czym pisać – odezwał się Harry, wyciągając rękę po pergamin. Flawian miał już naprawdę dość tych smarkaczy. Oddał sowę dziewczynie, a potem wyciągnął różdżkę i jednym machnięciem przywołał pióro i atrament. Harry zabrał się za pisanie listu.  Wyjaśnił po krótce co się stało i zapytał o inny środek lokomocji. Zwinął list, a Pansy podała mu kawałek sznurka. Wolał nie pytać skąd go wzięła. Przymocował wiadomość do nóżki sowy.

– Stąd nie odleci, musicie ja zanieść na wzgórze i tam wypuścić – wyjaśnił starzec, widząc, że Pansy chce wypuścić zwierzątko. Harry zabrał ptaka z rąk Ślizgonki i ruszył przed siebie.

– Dziękujemy za pomoc – odezwała się dziewczyna i już miała ruszyć w drogę za Harrym, gdy zatrzymał ją głos Flawiana:

– Ona odpiszę to co zawsze.

– To co zawsze? –  powtórzyła jak echo Ślizgonka.

– Przyśle inny powóz wieczorem, macie czas do ósmej, lepiej się nie spóźnij. Przekaż to swojemu chłopakowi i możecie iść zwiedzać miasto. – Zanim jakakolwiek inna informacja dotarła do dziewczyny trochę oburzona oznajmiła:

– On nie jest moim chłopakiem! Nawet się nie lubimy. – Flawian tylko wzruszył ramionami. Miał w głębokim poważaniu to, jakie relację łączą ową dwójkę. Pansy w końcu przetrawiła resztę informacji.

– Powiedział pan, że ona odpiszę to co zawsze, często się zdarza, że ktoś nie zdąży na powóz?

– Jeszcze ani razu nie widziałem, żeby ktoś przyszedł na czas. – Pansy ze zrozumieniem kiwnęła głową.

– Dziękuje raz jeszcze – powiedziała i dogoniła Harry’ego.

Mieli cały dzień na Paryż.  Harry wypuścił sowę ze szczytu wzgórza.

– I co teraz? – zapytał, jednak nie spodziewał się odpowiedzi. Był wściekły. Przede wszystkim na starca. Mężczyzna mógł zatrzymać powóz i zaczekać, aż przyjdą.

– Mamy czas do ósmej na zwiedzanie miasta – odpowiedziała dziewczyna pogodnie. Harry zmarszczył brwi, ale nie miał siły pytać.

– Powiedział mi, że…

 – Kto? – przerwał jej.

– No wiesz, ten mężczyzna, gadaliśmy chwilę. Powiedział, że Maxim odpiszę to co zawsze.

– To co zawsze? – powtórzył jak echo, teraz już nic nie rozumiał.

– Wszyscy się spóźniają na ten powóz, wieczorem przyleci drugi.

– Czyli co, stracimy cały dzień na włóczenie się po mieście?!

– A wolałbyś siedzieć gdzieś w Beauxbatons i słuchać o ich osiągnięciach? Nie marudź, możemy iść na wierzę i zobaczyć wiele innych rzeczy. Mam nawet kilka galeonów na obiad. – Pansy była jak najbardziej optymistycznie nastawiona, niestety nie można było powiedzieć tego o Harrym.  Mimo wszystko ruszył za dziewczyną.

– Coś ty się tak uparła na te wieże? – burknął. Stali właśnie w kolejce po bilety.

– Z góry musi być piękny widok – odparła dziewczyna, wzruszając ramionami. – Jak nie chcesz, nie musisz ze mną tam iść…  – dodała. Od początku widziała, że chłopak nie ma najmniejszej ochoty na zwiedzanie miasta. Trochę psuł jej tym humor. Jego niechęć była porażająca, a Pansy nie wiedziała dlaczego. Po prawdzie Harry też nie wiedział dlaczego tak się zachowuje. Po prostu dziś wszystko go drażniło.  W końcu nadszedł ten długo wyczekiwany przez Ślizgonkę moment – wjechali windą na szczyt wieży.  Widok stamtąd zapierał dech w piersiach. Pansy nie wiedziała co powiedzieć, nawet Harry był pod wrażeniem. 

– Tu jest niesamowicie… – wyszeptała. Podeszła do barierki i spojrzała w dół. Ludzi prawie nie było widać, samochody wydawały się nie większe niż mrówki. W dole widzieli park, którego alejkami tu przyszli.

– Wieczorem podobno widok jest jeszcze lepszy – odezwał się ktoś stojący za Pansy. Dziewczyna odwróciła się, jednak nie był to Harry. Za Ślizgonką stało starsze małżeństwo. Siwowłosy staruszek uśmiechnął się.

– Pochodzą państwo z Angli? – zapytała zaciekawiona. Nie potrafiła rozpoznać akcentu mężczyzny. Odpowiedziała jej kobieta, puszczając ramię męża:

– Z Walii, słonko. Wieczorem naprawdę widok jest o niebo lepszy – dodała z uśmiechem.

– Przepraszam, ale musimy już iść – wtrącił się Harry i pociągnął Pansy do tyłu za ramię.

– Do widzenia! – krzyknęła dziewczyna. Oddalili się na tyle by małżeństwo nie słyszeli ich rozmowy.

– Co ty, do cholery, wyprawiasz?! – zapytała wściekle, chłopak naprawdę zaczął przeginać. Nigdy nie mieli dobrych kontaktów, ale Ślizgonka po cichu liczyła, że to się zmieni. Po dzisiejszym dniu straciła nadzieję. Miała po prostu dość zachowania Gryfona.

– Musimy iść, jak chcesz zobaczyć jeszcze inne zabytki – odpowiedział spokojnie, jakby właśnie nie ciągnął dziewczyny przez połowę tarasu widokowego. Posłała mu mordercze spojrzenie.  Postanowiła zachowywać się tak jak on. Bez słowa zjechali windą w dół. Po wspomnieniach pięknego widoku z góry nie pozostał w głowie dziewczyny nawet ślad. Złość na Harry’ego przysłoniła wszystko. Zatrzymali się przy jednak z ławek.

– Gdzie teraz? – zapytał chłopak, wrócił mu dobry humor, czego nie można powiedzieć o jego towarzyszce. Pansy obojętnie wzruszyła ramionami. Naprawdę miała gdzieś, co będą robić dalej. Straciła ochotę na cokolwiek.

– Może zobaczymy  łuk Triumfalny? – zaproponował. Była to pierwsza rzecz, która przyszła mu do głowy. 

– Jak chcesz – odparła, obrzucając go wyzywającym spojrzeniem. Harry nie przejął się tym za bardzo i ruszył w drogę.

  Cały dzień minął dość szybko, zobaczyli wiele ciekawych  rzeczy. Pansy nie raz musiała pytać ludzi o drogę, bo Harry był tak świetnym przewodnikiem. Byli również w całkiem przyjemnej knajpce aby coś zjeść.  Harry cały dzień utrzymywał swój dobry humor. Pansy natomiast na każdym kroku starała się pokazać mu swoją obojętność. Nadszedł czas aby wracać, jednak Gryfon znów pomylił drogę. 

– Daj mi tę mapę! – wydarła się dziewczyna. Drażniło ją wszystko co robił. W dodatku bała się, że na drugi powóz również nie zdążą. Dochodziła siódma. Zmarszczyła brwi, wlepiając wzrok w kawałek pergaminu. Niestety nie wiedziała, ani gdzie są, ani gdzie powinni iść. Westchnęła ciężko.

– Trzymaj. – Wepchnęła mapę w ręce Harry’ego. Znów zapytała o drogę, tym razem młoda kobieta z uśmiechem na ustach odpowiedziała, gestykulując. Ślizgonka podziękowała, a potem warknęła na chłopaka:

– Chodź. – Ruszyli w drogę, jednak Gryfona nurtowało, dlaczego dziewczyna się tak zachowuje. Pokonali kolejny odcinek drogi.

– Dlaczego jesteś taka wkurzona? Ja tylko pomyliłem drogi. Nic wielkiego się nie stało… – Odwróciła się przez ramię, posyłając mu pytające spojrzenie.

– Jeszcze się pytasz?

– Tak, bo tak się składa, że szanuję twoją głowę na tyle by nie czytać ci w myślach.

– Patrzcie, wielki bohater się znalazł… – mruknęła sarkastycznie. Harry zrównał z nią krok.

– O co ci chodzi, Parkinson? Psujesz nam dziś cały dzień! – Dziewczyna wiedziała, że ma racje. Jednak nie mogła nic poradzić na to, że Francja tak na nią działa. Ze wszystkich sił starała się nie myśleć o Mirabell, o rodzicach, a przede wszystkim o wuju. Każda młoda kobieta przypominała Miri. Wszystkie usłyszane rozmowy, przypominały te z Mirabell. Przeżyła traumę i tak bardzo chciała zapomnieć. Jednak to było niemożliwe.

– Ja psuję cały dzień? To ty od rana stroiłeś fochy – odparła. Wiedziała, że to chłopka ma rację, jednak nie mogła się do tego przyznać. W końcu nadal była Ślizgonką, a to do czegoś zobowiązuje. 

– Niebywałe – mruknął Harry. – Niebywałe… Paryż, miasto zakochanych, a ja tkwię tu z tobą. – Pansy spojrzała na niego zmieszana. W ogóle nie wiedziała, co o tym myśleć. Milczała. I właśnie milcząc, dotarli na brukowany plac. Powóz już czekał. Pożegnali się z Flawianem, podziękowali za pomoc i ruszyli w dalszą drogę.

   A żadne nie przypuszczało nawet, jak to się skończy. Harry był pewien, że spędzi niemiłe cztery dni w towarzystwie zrzędliwej Ślizgonki.  Pansy natomiast była przekonana, że będzie to wyjazd pełen niechcianych wspomnień i irytujących Francuzek. Oboje bardzo się mylili. Przed północą spośród gór wyłonił się przepiękny zamek, wysoko w Alpach. Widok z okna zapierał dech w piersiach, szkoda tylko, że oboje to przespali.

*

Malfoy Manor…

Narcyza zerwała się z łóżka. Znów słyszała ten przeraźliwy krzyk jej  własnego dziecka. W jej mniemaniu to było tak niesprawiedliwe. Codziennie pytała Merlina „dlaczego”. Z różdżką w ręku wbiegła do sypialni syna. Draco znów miał atak, rzucał się po łóżku, oczy miał przekrwione, a twarz jeszcze bardziej bladą niż zazwyczaj. Ostatnie kilka dni dla Narcyzy były horrorem. Bezsilnie patrzała jak jej syn umiera.  Nie rozumiała dlaczego, ataki są coraz silniejsze, dlaczego są coraz częstsze, ale przede wszystkim nie rozumiała dlaczego w ogóle są. Wezwała całą masę przeróżnych uzdrowicieli i magomedyków, jednak nikt nie chciał pracować z tak nieobliczalnym pacjentem, jakim był Draco. Zapaliła światło w jego pokoju. Chłopak przestał się rzucać po łóżku, atak ustał. Wykończony zarówno, fizycznie jak i psychicznie leżał bez ruchu. Kobieta zaraz była przy nim.

– Musisz odpoczywać – powiedziała bez ładu i składu. Tylko to przychodziło jej do głowy, odgarnęła mu kosmyk jasnych włosów z twarzy. Ręce miała zimne, natomiast czoło chłopaka było rozpalone.

– Masz gorączkę – stwierdziła. – Przyniosę leki. – Opuściła szybko pokój Dracona. Gdy zamknęła za sobą drzwi po jej policzkach popłynęły słone łzy. Nie chciała, żeby widział ją w takim stanie.  Ostatnie dni były koszmarem, Narcyza nie przespała ani jednej nocy, oczy miała podkrążone, włosy tłuste i rozczochrane. Jednak to wszystko było nieważne. Liczył się tylko Draco. Zeszła po schodach na dół i zawołała skrzata.

– Tak pani? – zapytała Drumka, pojawiając się w pokoju.  Skłoniła się przed Narcyzą.

– Wezwij Sever… – Imię mistrza eliksirów zawisło w powietrzu. Pani Malfoy wiedziała, że Severus Snape był prawdopodobnie jedyną osobą, która mogłaby uratować jej syna. Niestety nie żył. Postanowiła odwiedzić męża w Azkabanie.  Lucjusz nadal miał znajomości.

– Może Lucjusz coś doradzi… – mruknęła do siebie. Skrzatka za ten czas przyniosła swojej pani chusteczkę. Narcyza otarła oczy. Drumka wyraźnie czekała na jej polecenie.

– Przygotuj lekarstwa – poleciła jedynie. Te słowa skrzaty domowe w Malfoy Manor słyszały co najmniej dwa razy dziennie. Kobieta udała się z powrotem na górę. Draco spał, oddech miał nierówny. Pogładziła go po głowie, był jej jedynym dzieckiem i chodź w wielu kwestiach mieli odmienne zdanie, kochała go. Rodzina była dla Narcyzy wszystkim. Niestety od jakiegoś czasu jedynie mogła obserwować jak „wszystko” się rozpada.

Następnego dnia, niespodziewanie Draco poczuł się lepiej. Kiedy w ten czwartkowy poranek pani Malfoy zeszła do salonu i zobaczyła syna siedzącego w fotelu omal nie zaszła na zawał. Najpierw pomyślała, że to duch i wydarzyło się najgorsze.  Draco nadal był chorobliwie blady w dodatku włosy miał tłuste i nieułożone.

– Dzień dobry, mamo – powiedział cicho, a na jego ustach pojawiło się coś na kształt uśmiechu.  Kobieta ze łzami w oczach podbiegła do syna i przytuliła go. Gdy w końcu wypuściła go ze swojego uścisku i usiadła na fotelu obok, chłopak zaczął mówić:

- Czuję się lepiej, ale niewiele pamiętam z tych ostatnich dni. – Zanim Narcyza zdążyła zapewnić go, że to nic, pojawił się jeden ze skrzatów. Niósł tacę ze śniadaniem. 

– Zjemy w jadalni? – zapytał chłopak. Wiedział, że matka nie lubi, gdy je w salonie.  Narcyza kiwnęła głowę i uśmiechnęła się. Skrzat zabrał tacę i przeniósł ją do pomieszczenia jadalnego.  Narcyza i młody Malfoy zasiedli przy stole.

– Widziałaś się z ojcem? – zapytał Draco, sięgając po tosty. Skrzaty donosiły coraz to więcej jedzenia.  

– Nie, wybieram się jutro. Może… – zawahała się – może on będzie coś wiedział. – Chłopka kiwnął głową. Narcyza zebrała się na odwagę, by poruszyć nieprzyjemny temat, który chodził za nią już od jakiegoś czasu.

– W niedziele będziemy mieli gościa – zaczęła, obserwując reakcję chłopaka. Draco pytająco uniósł brew, a po chwili odłożył tost na talerz.

– Jeśli to kolejny lekarz, to możemy sobie darować… – mruknął, upijając trochę gorzkiej herbaty. Zazwyczaj pił kawę do śniadania, jednak odkąd wrócił do domu Narcyza wyrażała zgodę jedynie na czystą wodę i gorzką, czarną herbatę. Draco nie miał siły kłócić się o takie rzeczy i przystał na to.

– To nie lekarz – powiedziała cicho.

– Nie chcę żadnych odwiedzin, nawet jeśli to Blaise. – Draco na pewno nie chciałby, żeby ktokolwiek widział go w takim stanie. Oprócz tego bał się, że zrobi coś złego, podczas ataku w ogóle nad sobą nie panował.

– To nie Blaise – zaczęła Narcyza, mocząc wargi w kubku z zieloną herbatą. – Znacie się dość długo, myślę, że ona może ci pomóc.

– Pansy? Słuchaj mamo, ja też uważam, że jest dobrą czarodziejką, ale nic na to nie poradzi. W dodatku jest teraz we Francji. – Narcyza pokręciła przecząco głową.

– To nie Pansy, ja… wiem, że to ci się nie spodoba. Ale ona może pomóc, raz jej się udało…

– Chyba nie myślisz… Nie… – Zaśmiał się. – Przecież to śmieszne. Chyba nie sądzisz, że ta szlama nam pomoże? A nawet jeśli by mogła to chyba wolałbym umrzeć! – wydarł się. Na pewno nie potrzebował pomocy jakiejś mugolaczki. Wstał od stołu i wytarł usta serwetką.

– Chyba straciłem apetyt – powiedział i opuścił jadalnie. Narcyza nie spodziewała się innej reakcji, jednak postanowiła porozmawiać z nim jeszcze raz. Nawet jeśli miałaby oddać całe złoto Blacków i Malfoyów, a potem wyczyścić buty każdej szlamie w całej Angli – zrobiłaby to. Zrobiłaby dla niego.

– Ta dziewczyna, może być naszą ostatnią szansą – powiedziała do siebie cicho, a potem wstała od stołu, zostawiając niedopitą herbatę.